Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2016

ΠΟΙΟΙ ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΑΝ ΤΟΝ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑ; Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΚΑΠΟΤΕ, ΘΑ ΛΑΜΨΕΙ

ΤΟΜΟΣ Α ΚΑΙ Β 
Προλογικό σημείωμα του Δημοσιογράφου και Πολιτικού αναλυτού 
Γεωργίου Παν. Βελαχουτάκου
Μεγάλωσα «διδασκόμενος», όπως άλλωστε και όλοι οι Έλληνες, ότι ο πρώτος Εθνικός Κυβερνήτης του νεοσύστατου Νεοελληνικού κράτους Ιωάννης Καποδίστριας, εδολοφονήθη από τους Μαυρομιχαλαίους. Το πώς και το γιατί, ουδέποτε μου το εξήγησαν πειστικώς. Πάντοτε κάτι θολό υπήρχε στα μαθήματα Ιστορίας. Οι διδάσκοντες, προφανώς «θύματα» και αυτοί, άλλοτε της πλημμελούς και άλλοτε της σκοπίμως ελλιπούς εκπαιδεύσεώς τους, αδυνατούσαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου, καθώς η Μανιάτικη καταγωγή μου και η δυσφορία μου να δεχθώ ότι οι συμπατριώτες μου βαρύνονταν με ένα τόσο ειδεχθές και καταστροφικό για το Έθνος μας έγκλημα, με ωθούσαν σε «ενωχλητικές» πολλές φορές «ενστάσεις» για όσα εκείνοι θεωρούσαν θέσφατα.
Μέχρις ότου, πριν από πολλά χρόνια, στο σπίτι του ήρωος Μανιάτη Πτεράρχου Νίκου Τζαννάκου, εγνώρισα έναν απόστρατο, αν και νεώτατο τότε, Ταξίαρχο της Πολεμικής μας Αεροπορίας, τον Δημήτρη Κοκκινάκη, (η αποστράτευσή του οφειλόταν, όπως έμαθα αργότερα, στο ότι, η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου -1985- είχε ενοχληθεί από μία αναφορά του Κοκκινάκη, ότι βόρειοι γείτονές μας εξυφαίνουν συνωμοσία για τη δημιουργία «Μακεδόνικου» ζητήματος. Και η κοντόφθαλμη, κατά κανόνα, «εθνική» μας πολιτική, δεν ήτο εις θέσιν να εκτιμήσει τις διαπιστώσεις του, που, δυστυχώς, δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν εν τοις πράγμασι). Καθώς πίναμε το ποτό μας σε κάποια γωνιά, μου είπε:
«Ξέρετε, ετοιμάζω ένα βιβλίο, μια ιστορική έρευνα, όπου, με στοιχεία και ντοκουμέντα αποδεικνύω ότι δολοφόνοι του Καποδίστρια δεν ήσαν οι Μανιάτες, αλλά όργανα ξένων δυνάμεων και τα εδώ ενεργούμενά τους».
Παρ' ότι η άποψη ότι οι Μαυρομιχαλαίοι δεν ήσαν οι δολοφόνοι του Εθνικού Κυβερνήτου «χάιδευε» την ακοή μου, μέσα μου είπα:
«Ωχ...! άλλος ένας ιστοριοδίφης με έμμονες ιδέες».

Το πόσο άδικο είχα, το διεπίστωσα σύντομα, όταν μου έφερε στην εφημερίδα όπου ήμουν τότε διευθυντής, το βιβλίο του. Έφευγα τότε για τις θερινές μου διακοπές και του είπα: «Φοβούμαι ότι θα μου τις χαλάσετε». Όχι απλώς δεν τις «χάλασε», αλλά έκτοτε αισθάνομαι βαθύτατα υποχρεωμένος και δημόσια τον ευχαριστώ, καθώς το προϊόν της πολύχρονης και πολύμοχθης προσπάθειάς του, με εβοήθησε να ξεκαθαρίσω μέσα μου τα νεφελώματα και τις απορίες που μου είχε κληροδοτήσει η «θολούρα» όσων είχα διδαχθεί.
Στην πρώτη του εκείνη έκδοση, του 1998, το έργο ήταν ένας τόμος 556 σελίδων, που η ερευνητική ικανότητα και το πάθος του Δημ. Κοκκινάκη για αποκάλυψη της αληθείας, τις είχε πλημμυρίσει με πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων, ικανών να πείσουν ακόμη και τον δύσπιστο αναγνώστη ότι «κάτι άλλο είχε συμβεί» εκείνο το μαύρο πρωινό της Κυριακής 27 Σεπτεμβρίου 1831 στο Ναύπλιον. Είχα την τιμή και την χαρά να παρουσιάσω εκείνη την έκδοση ενώπιον μεγάλου αριθμού ακροατών στην αίθουσα τελετών της Ενώσεως Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Αθηνών (ΕΣΗΕΑ) και, λίγο καιρό αργότερα, σε ακόμα μεγαλύτερο πλήθος, στην φιλόξενη αίθουσα του Θεάτρου «Όραμα» του λαμπρού ηθοποιού και συνειδητοποιημένου Έλληνος Κώστα Πρέκα, στου Παπάγου. Είχα έτσι δύο ευκαιρίες να διαπιστώσω την κατάπληξη των διακεκριμένων ανθρώπων που αποτελούσαν τα ακροατήρια, από τον καταιγισμό των αποκαλύψεων και τον φωτισμό μιας άλλης «αλήθειας» από εκείνη που μέχρι τότε θεωρούσαν «δεδομένη». Της πραγματικής ΑΛΗΘΕΙΑΣ!
Τώρα, ευρισκόμεθα ενώπιον της τρίτης εκδόσεως του έργου, σε δύο μάλιστα τόμους (με περισσότερες των 1200 σελίδων), με πληθώρα νέων στοιχείων, διαπιστώσεων και αποκαλυπτικών λεπτομερειών, που «τινάζουν στον αέρα» τις μυθοπλασίες στις οποίες εδραζόταν μέχρι τώρα η κατασκευασμένη «ιστορία» με την οποία εξαπατάται επί 175 χρόνια ο λαός μας.
Έχουν προστεθεί νέα κεφάλαια και έχουν συμπεριληφθεί νέα συγκλονιστικά ευρήματα της ερεύνης την οποία αόκνως συνεχίζει επί σαράντα και πλέον χρόνια ο Δημ. Κοκκινάκης. Πριν όμως αναφερθώ συνοπτικώς σε μερικά εξ αυτών, επιθυμώ να επισημάνω δύο γεγονότα, που έχουν κατά την γνώμη μου κεφαλαιώδη σημασία: Το πρώτον είναι ότι δεν ευρέθη ούτε ένας ιστορικός ή «ιστορικός» να αμφισβητήσει την αξιοπιστία των αποκαλύψεων και των στοιχείων του έργου. Και κάποιος που το ετόλμησε, από τις στήλες ενός λαθρόβιου περιοδικού, αντί να προσκομίσει στοιχεία και επιχειρήματα, κατέφυγε σε ύβρεις εναντίον του συγγραφέως, εμού και των Μανιατών συλλήβδην, διότι δήθεν «επιχειρούμε να επιβάλλουμε μία "νέα ιστορία" για μία παλαιά υπόθεση», κατά την γνώμη του «ξεκαθαρισμένη». Του απήντησα αποστομωτικώς από τις σελίδες του ιδίου περιοδικού και έκτοτε «εποίησε την νήσσαν»! Δεν αναφέρω το όνομά του, διότι πλέον δεν ευρίσκεται εν ζωή. Και το δεύτερον, ότι ακόμη και μετά την κυκλοφορία του βιβλίου και τα σχετικά με αυτό δημοσιεύματα, οι Άγγλοι συνεχίζουν να θεωρούν ως «άκρως απόρρητον» τον φάκελλον της υποθέσεως «Καποδίστριας» που υπάρχει στα Βρετανικά αρχεία και να εμποδίζουν την προσπέλασιν σ' αυτά. Και κατά την καθηγήτρια Ιστορίας του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Ε. Κούκκου (που είναι εξ εκείνων που θεωρούν τους Μαυρομιχαλαίους «πληρωμένους δολοφόνους»), αυτό πιστοποιεί με τρόπο αυταπόδεικτο «την ενοχή της Αγγλικής Κυβερνήσεως στην δολοφονία του Καποδίστρια...». Τουλάχιστον αυτό, κατά δήλωσίν της, ετόνιζε η ίδια σε επιστολή της προς την Αγγλική Κυβέρνηση το 1996. Τί έχουν νά κρύψουν οι Άγγλοι, που σε κάθε άλλη περίπτωση δίδουν στην δημοσιότητα τα απόρρητα αρχεία τους μετά την πάροδο ουγκεκριμένων δεκαετιών; Είναι αυτό που λέμε «Τα ευκόλως εννοούμενα...»! Αλλωστε, ο Ιωάννης Καποδίστριας, ο πρώτος Ευρωπαίος πολιτικός που συνέλαβε το όραμα μιας Ηνωμένης Ευρώπης και ο άνθρωπος στον οποίο οφείλει την κρατική της συγκρότηση και δομή η Ελβετία (η οποία εξακολουθεί και σήμερα να τον τιμά) εθεωρείτο εξόχως «ενοχλητικός» γιά την Αγγλία και τους εδώ εξωνημένους πράκτορές της!
Ποία είναι όμως τα νέα στοιχεία που περιλαμβάνονται στην νέα έκδοση; Έχουν περιέλθει εις χείρας του συγγραφέως πολλά νέα στοιχεία, όπως οι καταθέσεις που φυλάσσονται στο Αρχείο Κερκύρας, που φωτίζουν σκοτεινές λεπτομέρειες της όλης ιστορίας. Γίνεται εκτενής αναφορά και ανάλυση όσων γράφει στο βιβλίο του ο Ελληνορώσσος Μπαζίλι, με τίτλο «Ένας Ρώσσος στην Ελλάδα του Καποδίστρια». Ο Μπαζίλι, που με μεσολάβηση του Καποδίστρια έγινε υπασπιστής και «εξ απορρήτων» του Ρώσσου Ναυάρχου Ρίκορντ, διέκειτο εχθρικώς έναντι της οικογενείας Μαυρομιχάλη. Επομένως και εκ προοιμίου πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι δεν θα έγραφε ευνοϊκά για τους Μαυρομιχαλαίους. Εν τούτοις, με όσα αναφέρει, διαλύει πολλούς μύθους που είχαν καλλιεργηθεί, σχετικά με την στάση των Μανιατών έναντι του Καποδίστρια. Δεν πρέπει να λησμονούμε ότι ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης ήτο εξ εκείνων που ικέτευσαν τον Καποδίστρια να εγκαταλείψει την Αυλή του Τσάρου και να αναλάβει την διακυβέρνηση της Ελλάδος, (ενετοπίσθη και άγνωστη, κωδικοποιημένη αλληλογραφία τους, από το 1818 ήδη, μέσω διπλωματικών σάκκων). Επομένως, οι Μανιάτες δεν είχαν κάτι εναντίον του Εθνικού Κυβερνήτου. Απλώς, ήθελαν να απαλλαγούν από τον ύπουλο και διαβολέα Κορνήλιο, πρώην υπάλληλο των Μαυρομιχαλαίων, τον οποίον οι ολέθριοι «σύμβουλοι» του Καποδίστρια (Αυγουστίνος-Βιάρρος-Γεννατάς) είχαν τοποθετήσει Διοικητή Μάνης. Και βέβαια, αξίωναν την αποφυλάκιση του Πετρόμπεη Μαυρομιχάλη, που εκρατείτο στο Φρούριο από τους συνωμότες «συμβούλους» που τον διέβαλαν συνεχώς στον Κυβερνήτη. Ο Μπαζίλι γράφει ότι την 26η Σεπτεμβρίου, «τα πάντα είχαν ειρηνεύσει στην Ελλάδα», γεγονός που σημαίνει ότι οι Μανιάτες, έχοντας πληροφορηθεί ότι ο Καποδίστριας υπεσχέθη ότι ο Μαυρομιχάλης «θα ελευθερωθεί σε πέντε-έξι ημέρες» είχαν σταματήσει κάθε κίνησή τους. Άλλωστε, η συνάντηση Καποδίστρια-Μαυρομιχάλη (με πρωτοβουλία του Ναυάρχου Ρίκορντ) κατά την οποία εδόθη η υπόσχεση αποφυλακίσεως, επραγματοποιήθη την 22α Σεπτεμβρίου, πέντε δηλαδή ημέρες προ της δολοφονίας του Κυβερνήτου και όχι την παραμονή του φονικού όπως μας λέγουν διάφοροι, και τα ευχάριστα νέα (και όχι απογοητευτικά όπως διατείνονται οι ίδιοι αυτοί «ιστορικοί») είχε ανακοινώσει στους συγγενείς του ο ίδιος ο Πετρόμπεης.
Ποίον λόγο είχαν λοιπόν οι Μαυρομιχαλαίοι να προβούν στο έγκλημα; Τώρα γίνεται γνωστό με την ανάλυση της ιστορίας του Κασομούλη, ότι ο Καποδίστριας ετέλει εν πλάνη σχετικώς με τους Μανιάτες οι οποίοι, δήθεν, όπως ψευδώς είχε αναφέρει ο Κορνήλιος, είχαν «στασιάσει» (λόγος για τον οποίο εκρατούντο υπό περιορισμό στο Ναύπλιον ο γιος και ο αδελφός του Πετρόμπεη, Γεώργιος και Κωνσταντίνος αντιστοίχως) και μαθών την αλήθειαν, υπεσχέθη την αποφυκάκιση του Πετρόμπεη, ο οποίος εκρατείτο σ' έναν ανεμόμυλον του «Ιτς-Καλέ», ως ένοχος «εσχάτης προδοσίας», με δόλιες ενέργειες και αποφάσεις των ιδίων «ολέθριων συμβούλων» του Καποδίστρια.
Δεν είναι δυνατόν να συμπεριληφθούν σ' αυτό το σημείωμα όλα τα καινούργια στοιχεία που προσκομίζει η νέα έκδοση. Στοιχεία που αποδεικνύουν όχι μόνον ότι η διεξαχθείσα «δίκη» υπήρξε παρωδία, αλλά και το ότι οι «κατασκευασμένες» μαρτυρικές καταθέσεις, το πλαστό ιατροδικαστικό πόρισμα, τα ψευδή «πειστήρια» κ.λπ., είναι τόσο διάτρητα, ώστε να θεωρείται επιβεβλημένη μία αναψηλάφηση της υποθέσεως και μία αναθεώρηση της δίκης. Αυτή είναι η απαίτηση και ο στόχος του ερευνητή-συγγραφέα, που μας καλεί όλους σε συστράτευση για την επίτευξη του στόχου αυτού. Προσωπικώς τίθεμαι ολόψυχα στο πλευρό του. Γνωρίζω όμως, ότι η επιδίωξή μας θα αποδειχθεί προς το παρόν ουτοπική. Είναι πλείστοι οι λόγοι. Οι ιστορικοί έχουν «βολευθεί» με την πλάνη τους. Και κάθε αναθεώρηση των απόψεών τους, θα τους απεδείκνυε αναξιόπιστους, καθώς συνεχώς μηρυκάζουν τα ίδια ψεύδη με τα οποία γαλουχήθηκαν. Και οι «ιστορικοί», όσοι αυτοχρίζονται αυθεντίες, θα επιμείνουν στην πλαστογράφηση της ιστορίας, υπήκοντες σε σκοπιμότητες και κελεύσματα «ινστρουχτόρων» διαφόρων ιδεολογιών και συμφερόντων. Θα διαιωνίζεται έτσι το σκότος με το οποίον έχει καλυφθεί η στυγερή δολοφονία του πανάξιου πρώτου Εθνικού Κυβερνήτου, με την επίνευση του πάντοτε βυσσοδομούντος εναντίον του Εθνους μας «ξένου παράγοντος», κάθε ανάμειξη του οποίου στα αφορώντα την Ελλάδα ζητήματα, μόνον δεινά επεσώρευσε στον τόπο μας. Οι εδώ Γραικύλοι πράκτορες τους, εξωνημένοι ή εθελόδουλοι, θα εξακολουθήσουν να «ρίχνουν νερό στο μύλο των ανθελλήνων». Και ο περήφανος λαός της Μάνης, αδίκως καταδικασμένος δύο σχεδόν αιώνες τώρα να φέρει το στίγμα του πατροκτόνου, θα καθυβρίζεται από τους σκοταδιστές κάθε φορά που θα αξιώνει, βασίμως και με αδιαμφισβήτητα στοιχεία, την αποκάλυψη της αλήθειας. Όσο, όμως, υπάρχουν «Κοκκινάκηδες», έντιμοι, υπεύθυνοι και σοβαροί ερευνητές, οι ελπίδες δεν εξανεμίζονται. Κάποτε τα ψεύδη των εμπνευστών και εκτελεστών του αποτρόπαιου 
εγκλήματος του Ναυπλίου και των επιγόνων τους, θα καταρρεύσουν.
Κάποτε, οι Ελληνόπαιδες θα παύσουν να διδάσκονται μυθεύματα.
Και Η ΑΛΗΘΕΙΑ, ΚΑΠΟΤΕ ΘΑ ΛΑΜΨΕΙ...!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου