Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

1453 - 2013: Ψάχνοντας για τον «Μαρμαρωμένο»

1453 - 2013: Ψάχνοντας για τον «Μαρμαρωμένο»
Ιωάννης Δαλματάς, Θεόφιλος Παλαιολόγος, Δον Ροδρίγκο Ντε Τολέδο… Γνωρίζει κάποιος Έλληνας τα συγκεκριμένα ονόματα; Ξέρει το τι ακριβώς έκαναν αυτοί οι τρεις άνθρωποι 560 έτη πριν; Ίσως το όνομα Παλαιολόγος να μας υπομιμνήσκει τον μεγαλύτερης διάρκειας αυτοκρατορικό Οίκο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή Βυζαντίου ή όπως αλλιώς θα ήθελε κάποιος να ονοματίσει τη μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κρατική οντότητα που έζησε και έδρασε ποτέ στην Ευρασία.
Διδάκτωρος Γεωπολιτικής,
Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (www.i-sda.eu)

Οι τρεις αυτοί άνθρωποι τις πρώτες πρωινές ώρες της 29ης Μαΐου του 1453 ακολούθησαν τον τελευταίο μαρτυρικό Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, τον επονομαζόμενο και Δραγάση (Δράκο) στην ύστατη εφόρμησή του στα στίφη των Οθωμανών που είχαν διαρρήξει τα τείχη στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Οι τρεις αυτοί άντρες, δύο Έλληνες/Ρωμαίοι/Ρωμιοί και ένας Ισπανός με δάκρυα στα μάτια ακολούθησαν τον άριστο των Ελλήνων στην αιωνιότητα και στην αθανασία. Χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση, αντιλαμβανόμενοι όμως μία ιστορική πορεία… 1123 ετών, από το 330 μ.Χ. έως το 1453 μ.Χ., αποφάσισαν πως θα έπρεπε να δώσουν ένα αντάξιο τέλος στο λαμπρότερο «τέκνο» του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, την Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποία με την ιστορική της πορεία, το εκπολιτιστικό της έργο και τέλος με την θυσία της έδωσε τον χρόνο και το δικαίωμα, σε όλους αυτούς οι οποίοι ονομάζονται «Ευρωπαίοι» ή «Δυτικοί» σήμερα να… κατέβουν από τα δέντρα, να βγουν από τα σπήλαια, να αυτοδιαφημιστούν σήμερα ως… πολιτισμένοι και να μας κουνάνε με ύφος χιλίων Καρδιναλίων το δάχτυλο.

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Τὸ χρονικόν τῆς ἁλώσεως 29 Μαΐου 1453

«Τὸ δὲ τὴν πόλιν σοι δοῦναι, οὔτ’ ἐμόν ἐστιν οὔτ’ ἄλλου τῶν κατοικούντων ἐν ταύτῃ· κοινῇ γὰρ γνώμῃ πάντες αὐτοπροαιρέτως ἀποθανοῦμεν καὶ οὐ φεισόμεθα τῆς ζωῆς ἡμῶν».
(Ἀπόκριση Αὐτοκράτορος Κωνσταντίνου ΙΑ΄ τοῦ Παλαιολόγου πρὸς Μωάμεθ Β΄ τὸν Πορθητή).
Οἱ κυριότεροι βυζαντινοὶ ἱστορικοὶ χρονογράφοι, οἱ ὁποῖοι κατέγραψαν καὶ διέσωσαν αὐθεντικὰ καὶ τεκμηριωμένα τὰ γεγονότα, πρίν, κατὰ καὶ μετὰ τὴν ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως εἶναι ὁ Δούκας, ὁ Λαόνικος Χαλκοκονδύλης, ὁ Γεώργιος Φραντζὴς καὶ ὁ Μιχαὴλ Κριτόβουλος. Μὲ γνώμονα τὴν ἱστορικὴ γραφὴ τῶν παραπάνω χρονογράφων συντίθεται τὸ «Χρονικόν τῆς ἁλώσεως» μέχρι τὴν 29η Μαΐου τοῦ 1453, ἡμέρα ποὺ σφράγισε ἐπὶ αἰῶνες τὴν πορεία τοῦ εὐσεβοῦς Γένους μας.

Σάββατο 25 Μαΐου 2013

Το χρονικό της μάχης της Κρήτης


20 Μαΐου 1941: Στις 6.30 το πρωί αρχίζει η Γερμανική επίθεση. Το αεροδρόμιο του Μάλεμε δέχεται έναν ανελέητο βομβαρδισμό από το επίλεκτο σώμα των γερμανικών αλεξιπτωτιστών. Το απόγευμα της ίδιας μέρας γίνεται επίθεση στο Ρέθυμνο και το Ηράκλειο. Η επίθεση συνάντησε τη σθεναρή αντίσταση των αμυνομένων που περίμεναν τον εχθρό στα σημεία επιθέσεων αφού οι Άγγλοι γνώριζαν το σχέδιο της Γερμανικής επιθέσεως.Η Αντίσταση του λαού ήταν καθολική και άμεση.

Οι Έλληνες στρατιώτες και οι συμμαχικές δυνάμεις και όσοι από τους κατοίκους είχαν στην κατοχή τους οπλισμό αποδεκάτισαν τα πρώτα κύματα των επιτιθεμένων.

21 Μαΐου 1941 (Δεύτερη μέρα επίθεσης): Κανένα από τα αεροδρόμια δεν είχε περιέλθει στα χέρια των Γερμανών. Οι αλεξιπτωτιστές, που θεωρούνταν το φοβερό και αήττητο όπλο των Γερμανών, είχαν αποδεκατιστεί και βρίσκονταν σε φοβερά δύσκολη θέση.

Πολλά επίσης από τα αεροπλάνα ή καταρρίπτονται ή συντρίβονται χτυπημένα στο έδαφος.

Στο Ηράκλειο και στο Ρέθυμνο αποτυγχάνουν καθ’ ολοκλήρου.

Οι προσπάθειες των Γερμανών να αποβιβάσουν στρατεύματα από τη θάλασσα δεν είχαν αποτέλεσμα. Ο Αγγλικός στόλος που έπλεε γύρω από το νησί , εξουδετερώνει τη γερμανική υπομονή που κατευθύνεται προς την Κρήτη. Βυθίζονται 15 επιταγμένα σκάφη με άγνωστο αριθμό θυμάτων. Το απόγευμα της 21ης Μαΐου. Οι αλεξιπτωτιστές του 1ου συντάγματος καταλαμβάνουν το αεροδρόμιο του Μάλεμε, στο οποίο προσγειώνονται οπλιταγωγά με ένα σύνταγμα της 5ης ορεινής μεραρχίας.

Τρίτη 14 Μαΐου 2013

Λυκόσουρα:Η πανάρχαια πόλη που καταρρίπτει τις “ινδοευρωπαϊκές” ψευδοθεωρίες

Η προϊστορία είναι ιστορία, είπε πριν λίγα χρόνια ο Φερνάρντ Μπροντέλ, ο θεωρούμενος μεγαλύτερος σύγχρονος ιστορικός. Κοινώς, πιστεύει πως δεν υπάρχει προϊστορία, ό,τι ανήκει σε αυτήν είναι ένα αχνό ιστορικό κομμάτι.
Και ο Μπροντέλ, στο σημαντικό βιβλίο του οι «Μνήμες της Μεσογείου», προάγει πολύ διακριτικά την αρχή της ιστορίας του ανθρώπου (και της προϊστορίας του) στη Μεσόγειο.
Η Μεσόγειος, θεωρητικά δεν αποκλείεται να υπήρξε το ενδιάμεσο της ενιαίας γης (Πανγαία – Παγγαία) και τόπος διάνοιξής της προς Λαυρασία και Γκοντβάνα που η δεύτερη δημιούργησε την Αφρική, υποτιθέμενο τόπο καταγωγής του πρώτου ανθρώπου. Και αν αυτός έχει ηλικία έως 3,5 εκατομ. χρόνια, όπως ισχυρίζονται κάποιοι ή μικρότερη, όπως και νάχει το πράγμα, το πλαίσιο της προϊστορίας του αρχίζει σε φάση υποχώρησης της πρόσφατης εποχής των παγετώνων (η οποία ως φαίνεται δεν τελείωσε ακόμα).

Η άγνωστη Ελληνίδα πολεμίστρια!...

Από την εποχή της Ελληνίδας Επιπόλης, της μοναδικής Ελληνίδας πολεμίστριας, που πήγε να πολεμήσεις για την πατρίδα της στην Τροία, αλλά, δυστυχώς, είχε άδοξο τέλος από τους ίδιους τους Έλληνες, μέχρι την άγνωστη Ελληνίδα πολεμίστρια, Σταυριάνα Σάββαινα, που πολέμησε ηρωϊκά σαν σήμερα το 1821 στη μάχη στο Βαλτέτσι, αλλά λησμονήθηκε πάμπτωχη και ξεχασμένη από τους ίδιους τους Έλληνες, μήπως ήρθε η ώρα εμείς οι Έλληνες να αναγνωρίσουμε κάποτε και τις θυσίες των Ελληνίδων μανάδων μας;
ΤΟ ΟΤΙ εμείς οι Έλληνες έχουμε «κοντή» ή «ασθενή μνήμη» δεν είναι κάτι που μπορούμε να το αναφέρουμε ως είδηση. Είναι σαν να κομίζουμε γλαύκας εις τας Αθήνας, που λέγανε οι αρχαίοι μας πρόγονοι. Και γιατί το λέμε αυτό;
Από την εποχή της Ελληνίδας Επιπόλης, της μοναδικής
Ελληνίδας πολεμίστριας, που πήγε να πολεμήσεις για την πατρίδα της στην Τροία, αλλά, δυστυχώς, είχε άδοξο τέλος από τους ίδιους τους Έλληνες, μέχρι την άγνωστη Ελληνίδα πολεμίστρια, Σταυριάνα Σάββαινα, που πολέμησε ηρωϊκά σαν σήμερα το 1821 στη μάχη στο Βαλτέτσι, αλλά λησμονήθηκε πάμπτωχη και ξεχασμένη από τους ίδιους τους Έλληνες, μήπως ήρθε η ώρα εμείς οι Έλληνες να αναγνωρίσουμε κάποτε και τις θυσίες των Ελληνίδων μανάδων μας;