Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια σε όλους αυτούς που δημιούργησαν το έντυπο με τίτλο :«Οι Αλύγιστοι του Μωριά».Το βιβλίο αυτό θα πρέπει να μπεί στην βιβλιοθήκη του κάθε μελετητή-ερευνητή, απλού πολίτη, για να μάθουμε τι σημαίνει ψήφισμα Γ, τα δυσάρεστα του εμφυλίου, την τοπική μας ιστορία, ποιοί το σοφίστηκαν, ποιοί το εφάρμοσαν, και πως άνθρωποι που πολέμησαν τους κατακτητές γερμανούς, με άμεσες διαδικασίες οδηγήθηκαν στο εκτελεστικό απόσπασμα.
Αναρτούμε τα πρώτα 127 ονόματα των αλύγιστων του Μωριά και στο δεύτερο μέρος τα υπόλοιπα, που συνολικά ήταν 257 αδικοχαμένοι.
Η σπαρακτική και γοερή λίστα των 259, νέων στη συντριπτική τους ολότητα, ανδρών και γυναικών, 19-35 ετών, με ελάχιστους πάνω από την ηλικία αυτή (υπάρχει ένας 57 ετών και ένας 61), με τους περισσότερους λίγο πιο πάνω από τα 20, στέλνει ένα βουερό ανάθεμα σε αυτούς που σκόρπισαν τόσο θανατικό, που προκάλεσαν τόσο ανείπωτο ανθρώπινο πόνο σε μανάδες, φιλενάδες, αδέλφια, παππούδες, συντρόφους των εκτελεσμένων, που στέρησαν το Μοριά από πολύτιμα βλαστάρια της χορείας των καλύτερων παιδιών του, που εμπόδισαν τη γέννηση των απογόνων τόσων καλών και χρήσιμων ανθρώπων. Στο μυαλό σου, όταν τη διατρέξεις, έρχεται ο στίχος της Ρίτας Μπούμη Παππά, πως «λιτανεία πιο ιερή δεν έχει παρελάσει». Ξέρω πως δεν είναι σωστό, αδικώ τους υπόλοιπους, αλλά ας μου επιτραπεί να σταθώ στον αριθμό 167, σε έναν μακρινό συγγενή μου, όπως καταγράφεται: «Ντάρμος Δημήτριος (Δήμο τον φώναζαν από ότι ξέρω) του Γεωργίου, ετών 45, εκτελέστηκε 27/5/1949, επάγγελμα: Δημόσιος υπάλληλος (γραμματέας του Πρωτοδικείου, μου έχουν πει), από Αράχωβα Νομού Λακωνίας».
Αναρτούμε τα πρώτα 127 ονόματα των αλύγιστων του Μωριά και στο δεύτερο μέρος τα υπόλοιπα, που συνολικά ήταν 257 αδικοχαμένοι.
Μια έκδοση του τοπικού ΚΚΕ στην Πελοπόννησο, με μεγάλη αρχειακή αξία
Του συνεργάτης μας Κ.Π.Δ.
Η«Επιτροπή περιοχής Πελοποννήσου» του ΚΚΕ εξέδωσε ένα καλαίσθητο φωτογραφικό λεύκωμα, που συνοδεύεται από εικόνες που ζωγράφισαν στις φυλακές οι μελλοθάνατοι και από πυκνά κείμενα-ντοκουμέντα (βιογραφικά, επιστολές, φωτοτυπίες εφημερίδων κλπ) που τους αφορούν, για να τιμήσει τους «εκτελεσμένους με απόφαση του έκτακτου στρατοδικείου Τριπόλεως την περίοδο του 1947 έως 1949». Από την έκδοση πληροφορούμαστε πως το καλό έργο ξεκίνησε το 1996 με εκδήλωση τιμής στο χώρο των εκτελέσεων δίπλα στις φυλακές της Τρίπολης, με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων. Παράλληλα με τη φροντίδα του κόμματος και με οικονομική συνεισφορά των μελών, των φίλων του αλλά και πολλών ακόμη πολιτών, με εθελοντική εργασία και με διάθεση υλικών, ξεκίνησε η κατασκευή μνημείου των εκτελεσμένων. Όλα αυτά συνιστούν κατά τη γνώμη μου μια πολυεπίπεδη προσφορά στην Ιστορία, στους ανθρώπους, στην περιοχή, στις συλλογικές μνήμες που συγκροτούν μια κοινωνία.
Η«Επιτροπή περιοχής Πελοποννήσου» του ΚΚΕ εξέδωσε ένα καλαίσθητο φωτογραφικό λεύκωμα, που συνοδεύεται από εικόνες που ζωγράφισαν στις φυλακές οι μελλοθάνατοι και από πυκνά κείμενα-ντοκουμέντα (βιογραφικά, επιστολές, φωτοτυπίες εφημερίδων κλπ) που τους αφορούν, για να τιμήσει τους «εκτελεσμένους με απόφαση του έκτακτου στρατοδικείου Τριπόλεως την περίοδο του 1947 έως 1949». Από την έκδοση πληροφορούμαστε πως το καλό έργο ξεκίνησε το 1996 με εκδήλωση τιμής στο χώρο των εκτελέσεων δίπλα στις φυλακές της Τρίπολης, με τη συμμετοχή εκατοντάδων ανθρώπων. Παράλληλα με τη φροντίδα του κόμματος και με οικονομική συνεισφορά των μελών, των φίλων του αλλά και πολλών ακόμη πολιτών, με εθελοντική εργασία και με διάθεση υλικών, ξεκίνησε η κατασκευή μνημείου των εκτελεσμένων. Όλα αυτά συνιστούν κατά τη γνώμη μου μια πολυεπίπεδη προσφορά στην Ιστορία, στους ανθρώπους, στην περιοχή, στις συλλογικές μνήμες που συγκροτούν μια κοινωνία.
Ένας φετινός καλοκαιρινός απογευματινός μου περίπατος στο Ναύπλιο, που συνέπεσε με το τοπικό φεστιβάλ της ΚΝΕ και με αφορμή μια φωτογραφία στην σχετική έκθεση της οργάνωσης, με Ακροναυπλιώτες φυλακισμένους, αποδείχθηκε για μένα σημαντικός. Το βλέμμα μου έπεσε στη μορφή του Γεωπόνου και Καπετάνιου του ΕΛΑΣ Πελοποννήσου Παρασκευά Λεβεντάκη, αξέχαστου φίλου των γονιών μου και τακτικού μας επισκέπτη. Αυτή ήταν η αφετηρία, χάρις και στην πολύ ευγενική προθυμία των ανθρώπων της τοπικής οργάνωσης, να έλθω σε επαφή με αυτήν την έκδοση. Το βιβλίο αυτό, που κάθε φιλίστορας πρέπει να αποκτήσει, αποτελεί μια μοναδική προσφορά, μια συλλογή ντοκουμέντων που θα πήγαιναν χαμένα, μια καταγραφή ηρωικών γεγονότων, τραγικών ανθρώπινων στιγμών, πολύ βαθιών συναισθημάτων, αλλά και απίστευτης σκληρότητας του Κράτους, που φοράει τη στολή του στρατοδίκη και ενεργώντας μέσα στη μέθη της δύναμης, στον πανικό της ανασφάλειας και στη σκιά των δικών του ενοχών, διαπράττει κακουργήματα ανείπωτης αγριότητας και μόνιμης καταισχύνης. Πραγματικά οφείλουμε χάρη στο ΚΚΕ και στους ανθρώπους του, που καταφέρνουν και εμπνέουν αισθήματα προσφοράς, κινητοποιώντας πολίτες πολύ πέρα από το στενό του εκλογικό χώρο, αφού μιλάμε για μια δουλειά που φιλοτίμησε πολλούς σε συλλογική προσπάθεια.
Δεν θέλω να μειώσω κανέναν αγωνιστή, κάθε άλλο, αλλά νομίζω πως το επίθετο «αλύγιστοι» εκφράζει μια αντίληψη που χρησιμοποιεί «μεγάλες κουβέντες», κάτι που το συνηθίζει η Αριστερά αλλά και η Δεξιά στον τόπο μας, χωρίς να τις ταυτίζω, αν και η μερίδα της πρώτης η οποία ανέλαβε πρόσφατα κυβερνητικό ρόλο, κάνει δυστυχώς ότι μπορεί να μας πείσει πως όλοι είναι ίδιοι. Η Αριστερά το κάνει αναφερόμενη σε κοινωνικούς αγωνιστές, η Δεξιά σε πραγματικούς ή κατασκευασμένους εθνικούς ήρωες, τους οποίους αυθαίρετα οικειοποιείται. Αναρωτιέται όμως κανείς, αν οι ήρωες λύγιζαν, τι θα ήταν; Άξιοι περιφρόνησης, σκόνη κρυμμένη κάτω από το χαλί, «προδότες» ή τσαλακωμένες τραγικές φιγούρες που θα είχαν ακόμη πιο πολύ ανάγκη τη συμπάθειά μας; Νομίζω πως η θεώρηση των «ηρώων» ως ανθρώπων, που κατά την στρατευμένη ιστοριογραφία τους έχτισε και τους «έδεσε» το ατσάλι, αδικεί τις ανθρώπινες αδυναμίες τους, την ίδια τη φύση τους, που κάνουν στα μάτια μας την μέχρι τέλους γενναία και αξιοπρεπή στάση τους, ακόμη πιο συμπαθητική και τη φέρνουν κοντύτερα σε μας. Κανείς άνθρωπος δεν είναι αλύγιστος, όλοι κύπτουμε κάτω από τους νόμους της φθοράς, των φόβων των παλινωδιών μας, της σύγκρουσης συναισθημάτων, υποχρεώσεων, συμφερόντων. Ομολογώ βέβαια πως στους τόσο άδικα βασανισμένους ανθρώπους, που θα βρούμε στο λεύκωμα, ταιριάζουν σχεδόν όλα τα τιμητικά επίθετα που το κομμουνιστικό μαρτυρολόγιο μπορεί να διαθέσει, γιατί θα βρούμε ταπεινούς καθημερινούς ανθρώπους, από νέους αγρότες, εργάτες και τεχνίτες έως δασκάλες και επιστήμονες, που ξεπέρασαν πολύ τα συνηθισμένα ανθρώπινα όρια. Κάνω τη βλάσφημη σκέψη πως δεν ξέρω αν υπάρχουν και κηλίδες πάνω σε μερικούς, μάλλον θα υπάρχουν, μιλάμε για ένοπλους αντάρτες που βγήκαν μέσα από το λαό, όχι ανέγγιχτους από τα πάθη των μικρών κοινωνιών, σε καιρούς φορτωμένους με εχθρότητες. Όλα θα πρέπει να λέγονται, κατά τη γνωστή προκλητική ρήση του Βάνεγκεμ, εν προκειμένω και τα αρνητικά του ΕΛΑΣ, αλλά να λέγονται ακριβοδίκαια, εξακριβωμένα, μέσα στο ιστορικό τους πλαίσιο και όχι παρμένα από τον οχετό των συκοφαντικών εμεσμάτων της ακροδεξιάς λιβελλογραφίας, που θέλει να σπιλώσει αντιπάλους για να ξεπλύνει τις ακατανόμαστες «πομπές» της.
Οι εικόνες που ζωγράφισαν πολλοί από αυτούς στα υπόγεια του στρατοδικείου ή πιο σωστά θανατοδικείου (εικ.3, πάνω σε πόρτα κελιού), είναι όλες τους καλόγουστες και σε εμένα προκάλεσαν πολλή συγκίνηση και θαυμασμό για τα ταλέντα των απλών ανθρώπων, ειδικά όταν τα οπλίζει η απόγνωση και τα δυναμώνει η αχνή ελπίδα. Αντλούν τα θέματά τους από την καθημερινή ζωή και τη φύση, φτάνοντας μέχρι και σε θρησκευτική θεματολογία, που αφαιρεί από τη φαρισαϊκή Δεξιά το μονοπώλιο της, έτσι κι αλλιώς ιδιοτελούς και αγοραίας, θρησκευτικότητάς της. Οι ιστορίες που ξετυλίγονται μέσα στο λεύκωμα συνοπτικά, θα μπορούσαν να τροφοδοτήσουν με πολύτιμο υλικό όλες τα μορφές της Τέχνης και να συγκινήσουν τους ανθρώπους από όλο το δημοκρατικό φάσμα, γι’αυτό νομίζω πως δίκαια περιμένουν αυτόν ή αυτούς τους μάστορες, που θα φέρουν κάποιες από αυτές στο πολύ ευρύτερο κοινό μέσα από τη μικρή ή τη μεγάλη οθόνη, γιατί κακά τα ψέματα, ο πολύς κόσμος δυστυχώς δεν διαβάζει.
Η σπαρακτική και γοερή λίστα των 259, νέων στη συντριπτική τους ολότητα, ανδρών και γυναικών, 19-35 ετών, με ελάχιστους πάνω από την ηλικία αυτή (υπάρχει ένας 57 ετών και ένας 61), με τους περισσότερους λίγο πιο πάνω από τα 20, στέλνει ένα βουερό ανάθεμα σε αυτούς που σκόρπισαν τόσο θανατικό, που προκάλεσαν τόσο ανείπωτο ανθρώπινο πόνο σε μανάδες, φιλενάδες, αδέλφια, παππούδες, συντρόφους των εκτελεσμένων, που στέρησαν το Μοριά από πολύτιμα βλαστάρια της χορείας των καλύτερων παιδιών του, που εμπόδισαν τη γέννηση των απογόνων τόσων καλών και χρήσιμων ανθρώπων. Στο μυαλό σου, όταν τη διατρέξεις, έρχεται ο στίχος της Ρίτας Μπούμη Παππά, πως «λιτανεία πιο ιερή δεν έχει παρελάσει». Ξέρω πως δεν είναι σωστό, αδικώ τους υπόλοιπους, αλλά ας μου επιτραπεί να σταθώ στον αριθμό 167, σε έναν μακρινό συγγενή μου, όπως καταγράφεται: «Ντάρμος Δημήτριος (Δήμο τον φώναζαν από ότι ξέρω) του Γεωργίου, ετών 45, εκτελέστηκε 27/5/1949, επάγγελμα: Δημόσιος υπάλληλος (γραμματέας του Πρωτοδικείου, μου έχουν πει), από Αράχωβα Νομού Λακωνίας».
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ.
©Κ.Π.Δ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου