Δευτέρα 3 Απριλίου 2017

“Παναγία μου, βοήθησε καὶ τούτην τὴν φορὰ τοὺς Ἕλληνες διὰ νὰ ἐμψυχωθοῦν”

Είμουν παιδί τότε και ἔκλαιγα τν λλάς:
 “Παναγία μου, βοήθησε κα τούτην τν φορ τος λληνες
δι ν μψυχωθον

«Γι ν σωθε λλάδα
στος καιρος τος στατους
θέλει να Καιάδα,
γκρεμοτσακίστε τους»
(Ν. Γκάτσος)

«τσι γι μς τος λληνες.
Περάσανε π τν πλάτη μας γριες νεμοζάλες κάθε λογς,
γριάνθρωποι σκληροί, φονιάδες μ σπαθι μ κοντάρια κα μ ρματα κάθε λογς, Πέρσες, λαμάνοι, Φράγκοι, ραπάδες, Τορκοι κι λλοι.
Μς σφάζανε, μς κομματιάζανε, μς κρεμάζανε, μς σουβλίζανε,
μ δν πεθάναμε, γιατί μς τσάλωνε γώνας, δίναμε φωτι στ φωτιά…». (Φ. Κόντογλου, «Μυστικ νθη», σελ. 12, κδ. «στρ»)



Πρέπει, μες ο Ρωμηοί, ν ξαναβρομε τν αυτό μας,
τ καίρια κα τ οσιώδη του βίου.
Εμαστε «καταδικασμένοι» ς θνος στορικ ν στραφομε πίσω
«λα τ θνη, γι ν προοδεύσουν, πρέπει ν βαδίσουν μπρός,
πλν το λληνικο πο πρέπει ν στραφε πίσω»,
(γράφει σοφς θηναιογράφος Δημ. Καμπούρογλου).

Ν νακαλύψουμε κα πάλι
«τ ριστον κενο, λληνικς/
διότητα δν χ’ νθρωπότης τιμιωτέραν»
(Καβάφης)

«Ν σωθε τ κράτος», ψελλίζουν τ τυμπανιαία ψοφίμια τς πολιτικς κα ννοον τν διαιώνιση τς λεεινς βιοτς τους, τν ξαπάτηση νς λόκληρου λαο, τν κφυλισμό του. ς μν πορομε γι τ κατάντημά μας.
Εναι στορικ ξίωμα.
Πρν φτάσεις στν λικ κατάρρευση,
προηγεται μία πνευματικ ττα.

στρατηγς Μακρυγιάννης συνοψίζει σ μία φράση τν ττα:
«Χωρς ρετ κα πόνο ες τν πατρίδα
κα πίστη ες τν θρησκεία τους
θνη δν πάρχουν».

Τρία πράγματα χάλασαν τν Ρωμανία κατ τν πατριδοφύλακα γωνιστή:
πιστία,
φιλοπατρία ( πόνος γι τν πατρίδα) κα
λλειψη ρετς (κα ξυπονοε προφανς τν νηθικότητα).

Ατ εναι κα τ μυστικ φάδι, μίτος πο θ μς πανενώσει μ τος κεκοιμημένους μας, τ εκλε λείψανα το Γένους πο βαρέθηκαν στ μνμα καρτερώντας.

« φόβος κερδίζει λοένα δαφος μέσα τους σν γάγγραινα», μονολογε μ θλίψη Σεφέρης γι τ χρόνια τ κατοχικά.

Κα φείλουμε, σοι γράφουμε, ψευτογράφουμε πέντε ράδες
ν νασύρουμε π τς πνευματικές μας σιταποθκες
κείμενα πίστης, φιλοπατρίας κα ρετς,
γι ν ναθαρρήσουμε, μες ο λληνες,
σ τούτους τος καιρος τος στατους.

Περιμένουμε τ δυτικ «ρνια» ν μς «σώσουν»; Κα δν μιλ γι χαζοαισιοδοξίες κα παρηγορις τς μιάς πεντάρας. Ο Φράγκοι τοκογλύφοι κα τ ντόπια ταφα πτώματα, δν θ μς σώσουν, στω κα οκονομικ («παλιοφράγκοι πο πέφτετε/ σν ρνια στ ψοφίμια/ σες πάντοτε κυνηγο/ κα πάντα μες γρίμια»). Τ δυτικ «ρνια» θ μς «σώσουν», ν ποκύψουμε στος κβιασμος τς Τουρκίας κα παραδώσουμε τ Αγαο κα ταν προδώσουμε τν στορία τς Μακεδονίας. Τότε θ βρεθον τ δισεκαταμμύρια ν μι νυκτί.

ΑΓΩΝΑΣ ΚΑΙ ΣΤΗΡΙΞΗ: Θέλω ν π κάτι, δίκην ξομολογήσεως, γι ν καταλάβουμε πόσο σημαντικ εναι ν γωνίζεσαι, ν μέσ νείπωτης λύπης, ν μέσ φόβου κα τρόμου, ν ρθρώσεις μία λέξη, στηριγμο, ναν καλ λόγο, να «δόξα τ Θε πάντων νεκεν» το γίου Χρυσοστόμου.

Με τις τηλεοπτικς κκενώσεις τ μαράζι μπκε στ σπίτια: Χάρις κα στς τηλεοπτικς κκενώσεις, σ κάθε γωνι τς πατρίδας, π κρου ες κρον, λοι μας τονθορύζουμε (σημαίνει ψιθυρίζω μετ γογγυσμο ) περ τν μέτρων, τν συνεπειν, γι τ μέλλον, τ ποφώλια τέρατα τς νεργίας, τν ναξιοπρέπεια κα τν δύνη τς φτώχειας. Τ μαράζι μπκε στ σπίτια, κατατρώει τ σωθικ τν οκογενειν. Τ παιδι εναι μπροστά, βιώνουν (βλέπουν, κον, ασθάνονται) τραγωδίες.

ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ: Μία «παράπλευρη πώλεια», πως θ ποστήριζαν τ σαπρόφυτα τς Νέας Τάξης, εναι τ παιδιά. Τ παιδι σιγ-σιγ δν παίζουν, τ παιδιά, τ λληνάκια, θ χάσουν, θ μς στερήσουν να π τ λάχιστα πράγματα πο μς πενθυμίζουν τν μορφι το κόσμου, τν μεγαλοπρεπ πλότητα το παραδείσου: τ γέλιο τους.
Θ γράψει Ντοστογιέφσκι:
«Ο τρες θησαυρο πο μς μένουν π τν χαμένο παράδεισο:
γέλια τν παιδιν
χρώματα τν λουλουδιν
κελάηδημα τν πουλιν.

ΟΡΟΛΟΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΓΟΝΕΑ: Κανόνας ναντίρρητος τς τέχνης το δασκάλου εναι τι ατς διδάσκει μ τν ζωή του. Ατ πο εμαστε, ατ εσπράττουν κα φομοιώνουν ο μαθητές.
«ρχέτυπον βίου, νόμος μψυχος, κανν κα ρος εζωίας. Τν γρ διδάσκοντα τοιοτον εναι χρή», δάσκαλος εναι πρότυπο κα διαπαιδαγωγε μ τ παράδειγμά του, γράφει ερς Χρυσόστομος («Ες Α´ Τιμ. μιλ ΙΓ´, 1 , ΕΠΕ 23, 330).
ς ναλογιστομε τς τρομερς ναθυμιάσεις, τν καταθλιπτικ τμόσφαιρα, πο εσπνέουν τ παιδιά, π δ κα πέρα, φεξς σ σπίτι κα σχολεο. δη κάτι συμβαίνει μς στς τάξεις μας. (Μιλάω γι παιδι τς Στ΄Δημοτικο). Πλανται φόβος. Τ καημένα τ σακατεύουμε μ τν μαυρίλα κα τς περιρρέουσες φοβέρες πο νυχθημερν ξαπολύει βριδιοκαθεστωτικ μαγαρισι κα νικανότητα.

φείλουμε μως, σοι ζωντανοί, ν βάλλουμε ποστυλώματα,
ν πλώσουμε, ν τείνουμε «χερα βοηθείας κα συμπαθείας» στ θύματα, στ πραγματικ θα θύματα τς κρίσης.
Εναι ρα ν φανομε Κυρηναοι, ν βαστάξουμε, ν λαρότητι καρδίας,
τ βάρη τν μπερίστατων οκογενειν.

Καί, γιατί χι, σοι πιστοί, ς παναλάβουμε τος στίχους π κενο τ ραιότατο ποίημα το βασιλέως Θεοδώρου Δούκα το Λασκάρεως, πο προφανς ερισκόμενος ν μέσ θλίψεων κα συμφορν το βίου προσφεύγει, τάλας, πο λλο, στν Θεοτόκο, τν χαρ τν θλιβομένων.

μες ο ρθόδοξοι λληνες, ο Ρωμηοί, ταν κινδυνεύουμε
δν παρακαλμε τ ρνια τς Δύσης κα τς νατολς.
– «Τ πι φρικτ ναυάγιο θ ταν ν σωθομε»
θ λεγε σ’ ατν τν περίπτωση ποιητς –
Τώρα πο μς κύκλωσαν α ζάλαι το βίου, σπερ μέλισσαι κηρίον,
ς σηκώσουμε τ γύριστα κεφάλια μας, τ βλέμμα μας στν ορανό.
κε θ βρομε σκέπη, προστασία κα γαλήνη.
Ψάλλουμε παρακλητικος κανόνες καί χαιρετισμούς,
φωνάζουμε τν Παναγία, την Θεομάνα μας,
μ τν τρόπο το Κολοκοτρώνη.

« ναγνωσταρς, Μπεηζαντές, Μπούρας πνε στ Λεοντάρι μεινα μόνος μου μ τ λογό μου ες τ Χρυσοβίτσι, γυρίζει Φλέσσας κα λέγει νς παιδιο: “Μενε μαζί του μν τν φάνε τίποτες λύκοι”. κατσα ως πο σκαπέτισαν μ τ μπαϊράκια τους, π κατέβηκα κάτου· τον μία κκλησία ες τν δρόμον ( Παναγία στ Χρυσοβίτσι) κα τ καθισιό μου τον που κλαιγα τν λλάς: “Παναγία μου, βοήθησε κα τούτην τν φορ τος λληνες δι ν μψυχωθον”. Κα πρα ναν δρόμο κατ τν Πιάνα. Ες τν δρόμον πάντησα τν ξαδελφόν μου ντώνιον, το ναστάση Κολοκοτρώνη, μ φτ νηψίδιά μου, γινήκαμεν ννιά, κα τ λογό μου δέκα, γ μουν κα χωρς τουφέκι». («Διήγησις συμβάντων τς λληνικς φυλς»).
«Το λοιπο μ φοβο», θ μς λεγε Γέροντας Παϊσιος.

Δημήτρης Νατσιός, δάσκαλος-Κιλκίς

https://professors-phds.com/παναγία-μου-βοήθησε-κα-τούτην-τν-φο/


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου