Ο ναός του Αγίου Γεωργίου του 16ου αιώνα, στη θέση Παναγία Ρητού-Αθικίων

Ενώ η πολιτιστική κληρονομιά, σαν συσσωρευμένη πείρα ανά τους αιώνες (μνημεία, τοπία, έργα τέχνης, λαογραφία, ιστορία, παραδόσεις, γλώσσα, γνώση, κ.α.) αποτελεί μοναδική και αναντικατάστατη προσφορά στην πορεία, την ανάπτυξη και την προοπτική κρατών και λαών και ενώ κατά γενική ομολογία η Ελληνική κληρονομιά καταγράφεται σαν τεράστια προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό (και έτσι είναι, αφού έτσι λέγεται), εμείς οι νεοέλληνες με τις πράξεις και κυρίως τις παραλήψεις μας φροντίζουμε συστηματικά να μειώνουμε ό,τι παγκόσμια μας αναγνωρίζεται.

Άλλο ένα τρανό, δυστυχώς όχι το μοναδικό, παράδειγμα αποτελεί ο ναός του Αγίου Γεωργίου του 16ου αιώνα, στη θέση Παναγία Ρητού-Αθικίων, λίγα μέτρα μόνο από τον δημόσιο δρόμο προς το χωριό Άγιος Ιωάννης, μέσα σε μια μοναδικού κάλλους περιοχή.
Άλλο ένα τρανό, δυστυχώς όχι το μοναδικό, παράδειγμα αποτελεί ο ναός του Αγίου Γεωργίου του 16ου αιώνα, στη θέση Παναγία Ρητού-Αθικίων, λίγα μέτρα μόνο από τον δημόσιο δρόμο προς το χωριό Άγιος Ιωάννης, μέσα σε μια μοναδικού κάλλους περιοχή.
Ασχέτως θρησκευτικής πεποίθησης του καθενός, το παραπάνω ναίδριο αποτελεί ένα μνημείο, ετοιμόρροπο, από τα καλλίτερα της περιοχής.
Η σκεπή του είναι πεσμένη, διακρίνονται σπάνιες τοιχογραφίες και το μόνο που στέκεται όρθιο και μιλάει εκφράζοντας τη δυσαρέσκειά του είναι η τοξωτή πύλη, αρνούμενη να αποδεχθεί αυτό που έρχεται.
Κρίμα, γιατί όλα τα μνημεία εκπέμπουν φως, ιστορία, μαρτυρίες και συνέχεια και λένε αυτό που είμαστε διαχρονικά ανά τους αιώνες.
Αλλά, ως γνωστόν, όταν ο λαός παίρνει διαζύγιο με τον πολιτισμό του......