ΤΟΜΟΣ Α ΚΑΙ Β
Προλογικό σημείωμα του Δημοσιογράφου και Πολιτικού αναλυτού
Γεωργίου Παν. Βελαχουτάκου
Μεγάλωσα «διδασκόμενος», όπως άλλωστε και όλοι οι Έλληνες, ότι ο πρώτος Εθνικός Κυβερνήτης του νεοσύστατου Νεοελληνικού κράτους Ιωάννης Καποδίστριας, εδολοφονήθη από τους Μαυρομιχαλαίους. Το πώς και το γιατί, ουδέποτε μου το εξήγησαν πειστικώς. Πάντοτε κάτι θολό υπήρχε στα μαθήματα Ιστορίας. Οι διδάσκοντες, προφανώς «θύματα» και αυτοί, άλλοτε της πλημμελούς και άλλοτε της σκοπίμως ελλιπούς εκπαιδεύσεώς τους, αδυνατούσαν να απαντήσουν στις ερωτήσεις μου, καθώς η Μανιάτικη καταγωγή μου και η δυσφορία μου να δεχθώ ότι οι συμπατριώτες μου βαρύνονταν με ένα τόσο ειδεχθές και καταστροφικό για το Έθνος μας έγκλημα, με ωθούσαν σε «ενωχλητικές» πολλές φορές «ενστάσεις» για όσα εκείνοι θεωρούσαν θέσφατα.
Μέχρις ότου, πριν από πολλά χρόνια, στο σπίτι του ήρωος Μανιάτη Πτεράρχου Νίκου Τζαννάκου, εγνώρισα έναν απόστρατο, αν και νεώτατο τότε, Ταξίαρχο της Πολεμικής μας Αεροπορίας, τον Δημήτρη Κοκκινάκη, (η αποστράτευσή του οφειλόταν, όπως έμαθα αργότερα, στο ότι, η τότε κυβέρνηση του Ανδρέα Παπανδρέου -1985- είχε ενοχληθεί από μία αναφορά του Κοκκινάκη, ότι βόρειοι γείτονές μας εξυφαίνουν συνωμοσία για τη δημιουργία «Μακεδόνικου» ζητήματος. Και η κοντόφθαλμη, κατά κανόνα, «εθνική» μας πολιτική, δεν ήτο εις θέσιν να εκτιμήσει τις διαπιστώσεις του, που, δυστυχώς, δεν άργησαν να επιβεβαιωθούν εν τοις πράγμασι). Καθώς πίναμε το ποτό μας σε κάποια γωνιά, μου είπε:
«Ξέρετε, ετοιμάζω ένα βιβλίο, μια ιστορική έρευνα, όπου, με στοιχεία και ντοκουμέντα αποδεικνύω ότι δολοφόνοι του Καποδίστρια δεν ήσαν οι Μανιάτες, αλλά όργανα ξένων δυνάμεων και τα εδώ ενεργούμενά τους».
Παρ' ότι η άποψη ότι οι Μαυρομιχαλαίοι δεν ήσαν οι δολοφόνοι του Εθνικού Κυβερνήτου «χάιδευε» την ακοή μου, μέσα μου είπα:
«Ωχ...! άλλος ένας ιστοριοδίφης με έμμονες ιδέες».