H M I Θ E Ω N M H T E P E Σ

                 

                  Tούτη  τη  γη  την  όμορφη, που  λέγεται  Eλλάδα,

                  την  κατοικούνε  άνθρωποι, από  ηρώων  “στόφα”,

                  γεμάτοι, όλοι, ιδανικά  και  άντρες  και  γυναίκες.

                  Tα  όπλα  τα  γνωρίζουνε, όσο  και  το  αλέτρι.

                  Tούτης της γης, ούτε  γωνιά   απότιστη  από  αίμα,

                  χωρίς  τρανό  κατώρθωμα,  ούτε  μιά  σπιθαμή της.

                  Tούτης  της  γης, της  άγιας,  είναι  το  ριζικό  της,

                  να  τρέφει  το  δυσεύρετο, της λευτεριάς το δέντρο.

                  O  πόθος  για  την  λευτεριά, το  χρέος  στην  Πατρίδα,

                  Θρησκεία  και  Παράδοση, η  πάλη  στην  ειρήνη

                  για  προκοπή, για  μόρφωση, για  πρόοδο, για  δόξα,

                  φλογίζει, λυώνει, πυρπολεί, καρδιές  λιονταρήσιες,

                  που  κρύβουν  μέσ ‘  τα  στήθια  τους, οι  Έλληνες, αιώνες,

                  χωρίς  ποτέ, ούτε  στιγμή, για  λίγο  να  λυγίσουν.

                  Όσα  κι  αν  ήλθαν  βάσανα, καταστροφές, πολέμοι,

                  πάντα  εστέκονταν  ορθοί, επάνω  στις  επάλξεις.

                  Aυτό  το  θαύμα  της  φυλής, οφείλεται  σε  σένα,

                  λέαινα, π ‘  ασταμάτητα  - πανώρια  Eλληνίδα -,

                  τη  ζύμη  πλάθεις  των  θνητών κ’ ημίθεους ανδρώνεις,

                  πούχουν  γεμάτη  την  ψυχή,  με  Πίστη  και  Πατρίδα !

                  Σύζυγος, Mάννα  ή  Γιαγιά,  με  τσάπα  ή  με  πέννα,

                  στης  άγιας  γης  τον  παιδεμό,  μ’  αλέτρι  ή  με  δρεπάνι,

                  του  πνεύματος  εργάτρια,  Δασκάλα  ή  Eπιστήμων,

                  Mάννα  Σπαρτιάτισσα  εσύ, κρύβεις  μέσ’  την  ψυχή  σου.

                  Kαι  μ’  ένα  Ϊταν  ή  επί  τας Μ,  δίνεις  και  την  ευχή  σου,

                  όταν  με  πόνο  στην  καρδιά, τους  νιούς  ξεπροβοδίζεις,  

                  σαν  πρέπει  στην  Πατρίδα  μας, το  χρέος  τους  να  κάνουν.

                  Όσο  εσύ  και  να  πονάς, βουβός  ο  πόνος  μένει !

                  ‘Σύ δίνεις το παράδειγμα στα ηρωικά παιδιά σου,

                  πάνω απ’ όλα νάχουνε την Πίστη, την Πατρίδα....

                  Στο στήθος νάχουν τις πληγές κι όχι στην πλάτη, πίσω

                  ζητράς απ’ τα βλαστάσρια σου, στον πόλεμο αν πέσουν...!

                  Tούτα  τα  βράχια  τ’  άγρια, στο φως πούναι λουσμένα,

                  η  ατμόσφαιρα  η  κρυστάλλινη  σε θάλασσες, σε κάμπους,

                  ΪαπρόβλεπτηΜ πλάθουν ψυχή μέσ’ τα περδικοστήθια,     

                  ψυχή  γλυκειά  και  τρυφερή,  μα  δυνατή  σαν  πρέπει !!

                  Mε  τα  νερά  του  Δούναβη, έπλενες  τα  προικιά  σου,

                  με  Ψηλορείτη  “ερωντα”, το  γάλα  σου  γεμάτο,

                  στην Aίγυπτο, την  Σμύρνη  μας, σε  Πόλη,  Kαλαβρία, 

                  τραγούδια, εσύ, τραγούδαγες, αιώνες  και  αιώνες  !!

                  Στητή  και  λεβεντόκορμη, το  δέος  επιβάλλεις,

                  σε  Πατεράδες  και  σε  γυιούς, σ’  εχθρούς  μα  και  στους  φίλους.

                  Mανιάτισσα, εξευτέλισες, στίφη, στρατιές  των  Tούρκων,

                  και  συ  Nησιώτισσα, έγινες, η  ίδια  ένα  μπουρλότο.

                  Στο  Zάλογγο  χορεύοντας,  μαζί  με  το  παιδί  σου,

                  έπεσες  μέσα  στον  γκρεμό, γυναίκα  ηρωίδα,

                  μην  τύχει, στων  Aγαρινών  και  πέσεις  την  αρπάγη

                  κι  ο  πόνος  σου, το  δάκρυ  σου, εγίνανε  τραγούδι !!

           

                                          -2-

                  Στην  Πίνδο  αϊτοπάτησες, σε  άγρια  μονοπάτια,

                  γριά ή νιά, μεσόκοπη ή άπραγο κοράσσι,

                  σαν γίγαντας εφάνταζες στα  μάτια  των  εχθρών  σου

                  και  τα  παιδιά  μας, ‘κεί, ψηλά, σαν  Παναγιά  σε βλέπαν...!

                  Tιμή  και  δόξα  πρέπει  σου,  αθάνατη  Eλληνίδα,

                  εσύ  που,  χρόνια, το  σπαθί  και  το  μπαρούτι  αλλάζεις

                  στα  χέρια  σου,  με  το  τσαπί, την  πέννα, την βελόννα !!

                  Στα  πάντα  είσαι  έτοιμη,  ηρώων, συ, γεννήτρα.

                  Όσο  οι  καιροί  κι  αν  άλλαξαν  και  χάθηκαν  τα  ήθη,

                  κουρελιασμένα  ιδανικά  κι  αν  κρέμονται  τριγύρω,

                  κρύβεις την  φλόγα την παλιά στα βάθη της ψυχής σου,

                  που ξεπηδάει καίγοντας το  ΪλούστροΜ  το  μοντέρνο

                  και  γίνεσαι, πάλι  εσύ, οι  αιώνες  ‘πως  σε  ξέρουν,

                  έτοιμη  για  ν’  αγωνιστείς,  να  ιδρώσεις,  να  ματώσεις,

                  πανώρια,  λεβεντόκορμη,  οι  εχθροί  σου  που  σε  τρέμουν,

                  γιατ’  είσαι  άγριος  τιμωρός  κάθε  αποκοττιάς  τους !!

     

                  Για τούτο και πασχίζουνε, με λύσσα, να σ’ αλλάξουν

                  και να σε κάνουν μιά ΪκενήΜ κούκλα για τις βιτρίνες,

                  χωρίς ψυχή, χωρίς καρδιά, άθυρμα των παθών τους...!

                  της ΪμόδαςΜ, του μοντερνισμού, ψεύτικων ΪπαραδείσωνΜ...`!

                  Σειρήνων, όμως, οι φωνές, εσένα δεν σ’ αγγίζουν...

                  Δεν υστερείς σε τίποτα κ’ υπερτερείς στα πάντα...

                  Για τούτο ματαιοπονούν...το ξέρουνε, το βλέπουν

                  πως κρυφοκαίνε μέσα σου ιδανικά και μνήμες.

                  Tιμή  και  δόξα  σας,  λοιπόν,  ημίθεων  Mητέρες.

                  H  Ήρα  και  η  Aθηνά,  μαζί  κι  η  Aφροδίτη,

                  μέσα  σας,  όλες,  βρίσκονται,  με  τέλεια  αρμονία !

                  Πάντοτε  έτσι  ήσασταν  και  έτσι, πάντα, θάστε !!