Τα τέλη δεκαετίας του 50 στην ΠΟΛΙΑΝΗ

Κάποια πράγματα γράφονται στη μνήμη και δεν σβήνουν με τίποτα! ούτε μνήμη ROM να ήταν. Θυμάμαι τέλη δεκαετίας του 50 και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 60 τους κατοίκους ενός ορεινού χωριού ,της Πολιανής, να κουβαλάνε με μουλάρια, περνώντας από το χωριό μου, ξύλα στους φούρνους της Καλαμάτας ,το πετρέλαιο δεν είχε ακόμη χρησιμοποιηθεί. Ακόμα θυμάμαι τα κόκκινα ξύλα από κουμαριές φορτωμένα στα ζώα καθώς ταξίδευαν για τη πόλη. Εποχές πολύ δύσκολες , φτώχεια παντού, που δεν την ένιωθες και πολύ αν ζούσες σε χωριό και δεν είχες επαφή με πόλη.

Οι κάτοικοι του χωριού της μάνας μου ,για αυτούς γράφω μετά από προτροπή του φίλου Αποστόλη, πήγαιναν στο κοντινό δάσος και έκοβαν τα ξύλα τα οποία μετέφεραν στο χωριό που μεγάλωσα , μετά τρεις ώρες πεζοπορία από ένα δύσκολο μονοπάτι το οποίο ήταν πολύ επικίνδυνο σε μεγάλο μέρος της διαδρομής (Τζιρόρεμα).Πολλές φορές ξεφόρτωναν στο χωριό μου όπου είχαν σπίτι για διαβιούν το χειμώνα καθόσον είχαν λίγες ελιές για να μαζέψουν το λάδι και να συμπληρώσουν το εισόδημα τους αλλά και γιατί στη Πολιανή είχε πολύ βαρύ κλίμα. Συνήθως έφθαναν στο χωριό μου ημέρα Παρασκευή και ξημερώματα Σαββάτου με τα αστέρια πάντα ,τα ρολόγια δεν είχαν φτάσει ακόμα, ξεκινούσαν για τη Καλαμάτα φθάνοντας με τα χαράματα.

Μετά από 6 ώρες πεζοπορία επέστρεφαν καβάλα στο μουλάρι στη Πολιανή έχοντας αγοράσει τα στοιχειώδη: αλάτι από το μονοπώλιο(που είχαν επιβάλει οι δανειστές……….. ) ρύζι και μισό φελί μπακαλιάρο! τα υπόλοιπα τα παρήγαγαν….Με τόση άσκηση άγνωστη η χοληστερίνη τα καρδιαγγειακά νοσήματα τη εποχή εκείνη. Τουλάχιστον τότε οι άνθρωποι προσπαθούσαν σκληρά .Γίνεται άραγε κάτι ανάλογο σήμερα που έχει ξαναέλθει η φτώχεια σε μεγάλα στρώματα του πληθυσμού; Καλημέρα καλή εβδομάδα!