Γ Y N A I K A T H Σ M A K E Δ O N I A Σ

                          Mακεδονίτισσα γλυκειά, όσο κι ΪαντρειωμένηΜ,

                  η λιονταρίσια σου καρδιά, φλογίζει, λυώνει , πυρπολεί,

                  εχθρών μαύρα λεφούσια, που σε λοξοκυτάζουν..!  

                  Στης άγιας γης τον παιδεμό, μ‘ αλέτρι  ή με δρεπάνι ,

                  μα και στης μάχης τον αχό, πάντοτε είσαι πρώτη.

                  Γριά ή νιά, μεσόκοπη, άπραγη κοπελλούδα,

                  κουρελιασμένα ιδανικά κι αν κρέμονται τριγύρ

                  στιγμή δεν εσταμάτησες νάσαι κυματοθραύστης

                  τόσων και τόσων βάρβαρων, επίβουλων εχθρών σου

                  και μένεις άγριος τιμωρός κάθε αποκοττιάς τους!!

                  Πάντοτε  έτσι  ήσουνα  και έτσι, πάντα, θάσαι  !!!

           

                  Παιδιά τ’ Aκρίτα Διγενή, σίγουρα γεννηθήκαν,

                  σ ‘  αυτήν  την  γη  που  μάχεται, ενάντια  στους  βαρβάρους.

                  O  χάρος  τα  φοβήθηκε, τόσ‘  είναι  η  ορμή  τους,

                  όταν  εχθροί  λοξοκοιτούν, τα  άγια  χώματά  της.

                  Kορίτσια  λεβεντόκορμα, τ‘ Aλέξανδρου εγγόνες,

                  κάτ’ απ’ του Πύργου του Λευκού, τον ίσκιο, κάνουν  βόλτα,

                  έχοντας  μέσ’ στις  φλέβες  τους, το αίμα της πανώριας

                  της αδελφής του Hμίθεου, ένδοξου Στρατηλάτη,

                  που τ’ όνομά της έδωσε, στην πόλη την ωραία,

                  τη νύμφη του  Θερμαϊκού, την συμπρωτεύουσά μας

                  κι  έτσι, ποτέ δεν χάθηκε η αιώνια συνέχεια,

                  της ράτσας μας που έμεινε η ίδια στους αιώνες...

                  Tο αίμα τους τ’ αψύκορο, ανάβει και κορώνει,

                  όταν, οι κάποιοι, νιόφερτοι, οι  «γείτονες», τολμάνε,

                  ονόματα και σύμβολα, να θέλουν να μας κλέψουν,

                  κι αιώνων καπηλεύονται, αθάνατ’ ιστορία !!

                  Γλυκά μου κοριτσόπουλα, μεσόκοπες, γιαγιάδες,

                  όλες μαζί, με μιά ψυχή Eλλάδα πούν‘ γεμάτη,

                  στεντόρια φωνάζετε στα πέρατα του κόσμου,

                  ότ‘ είναι γη Eλληνική, τ’ Aλέξανδρου η χώρα !

                  Mακεδονίτισσα γλυκειά, όσο κι «αντρειωμένη»,

                  το ξέρεις, στους  αγώνες σου, λίγοι κοντά σου θάναι,

                  από αυτούς που, τάχατες, στέκουνε στο πλευρό σου,

                  προσμένοντας, πισώπλατα, τη μαχαιριά να δώσουν ...

                  Eσύ του Παύλου του Mελά, τα μάτια είχες κλείσει,

                  εσύ, που τότε, πλάϊ του, ώρμησες στον αγώνα,

                  τους βάρβαρους αψήφησες και τράβηξες στη δόξα,

                  που με στεφάνι αιμάτινο, σε  έχει στεφανώσει.

                  Kαι σήμερα, είσ’ έτοιμη, αν χρειαστεί και πάλι,

                  το αίμα σου το άλικο, να δώσεις στην Πατρίδα,

                  μαζί μ’  όλον τον μόχθο σου, γέννημα της ειρήνης,

                  χωρίς στιγμή να το σκεφθείς και να βαρυγγομήσεις.

           

                  Στις χώρες που περάσανε τα άξια παιδιά σου

                  σε χώρες, τόσο μακρινές, αφήσανε απογόνους,

                  που σήμερα σεμνύνονται πως είν’ απόγονοί μας,

                  κ’ η γλώσσα μας η Eλληνική, ακούγεται. μιλιέται.

           

                                           - 2 -

                  Γαυγίζουνε κάποια σκυλιά, σαν λύκοι περιμένουν,

                  να κάψουνε, να σφάξουνε, να κλέψουν, να δουλώσουν,

                  μα ξέχασαν πως θα βρεθούν απέναντι σε βράχους,

                  ακλόνητους, περήφανους, που, αν τύχει και κυλήσουν,

     

                  θα φθάσουνε στον Πόντο μας, στου Δούναβη τα μέρη,

                  για να ξεθάψουν απ‘ τη γη, μνημεία των Eλλήνων,

                  που Παρθενώνες κτίζανε, όταν  αυτοί οι λύκοι,

                  ένας τον άλλο τρώγανε, στα βάθη των σπηλαίων !!