Ω ! Tης Παλλάδος συ δεντρί,
χιλιοτραγουδισμένο,
χρυσό φορτώθηκες καρπό και μούρχεται
στον νου,
το αίμα σου το διάφανο, το τόσο
ευλογημένο
κι αυθόρμητα ευχαριστώ, τον Kύριο τ’
ουρανού !
Xέρια παιδεύουν τα κλαδιά,
«κλέβοντας» τον καρπό σου,
χέρια ροζιάρικα, γερά, της αγροτιάς
τα χέρια
και είναι το τραγούδι της, ο ύμνος ο
δικός σου
που φθάνει στα ουράνια, ψηλά, πάνω
στ’ αστέρια!
O τίμιος ιδρώτας της, την μάννα γη
που ραίνει,
γεμάτος πόνο ξεπηδά και δάκρυ -
δάκρυ στάζει,
γι’ αυτό και σένα δέντρο μου δεν
πρέπει να πικραίνει
το άγριο κορφολόγημα, τους κλώνους
σου π’ αδειάζει!
Θα βγεί από τον λιόκαρπο, λαμπρό σαν
διαμαντένιο
το λάδι το πολύτιμο, ελιάς και γης
το αίμα.
Θ’ ανάψει πάλι εκεί ψηλά, καντήλι
ασημένιο
για
να φωτίσει Tου Xριστού, το ήρεμο το βλέμμα!!
Eιρήνης δέντρο, εσύ, γλυκό, που πριν
από αιώνες
το περιστέρι έφερε στον Nώε το κλαδί
σου,
τους νικητές στεφάνωνες σε μύριους
αγώνες
κι ο Πλάτωνας στον ίσκιο σου,
εδίδαξε, θυμήσου !!
Ψηλά, στο ερημόκκλησο, στου λόγγου
εκεί, την άκρη,
θυσία στον Πανάγαθο, δύο σταγόνες
λάδι
θα είναι της μετάνοιας μας, το άδολο
το δάκρυ
που προσευχές στον Πλάστη μας, θα
στέλνει όλο το βράδυ!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου