Τόσον καιρό, χρόνια τώρα, που έτρεχα στα δάση
και σ' έψαχνα ανάμεσα σε
δέντρα και σε βράχια,
εσύ αγνάντευες τον ήλιο
μέσα από τα τζάμια,
που σούφραζαν τον δρομο
και δεν αφηναν τα κελλαδήματα
να φτάσουνε στ' αυτιά
σου...!
Το ασημόχρωμο φεγγαρόφωτο,
που τις νύχτες
μ' ελουζε και φώτιζε τον
δρόμο μου,
για σένα δεν ήταν παρά μιά
ψυχρή, στενή
φωτεινή λωρίδα πάνω στα
μάρμαρα του δωματίου σου...!
Όταν το δροσερό, πρωινό
αγιάζει δρόσιζε το μέτωπό μου,
εσύ «κρύωνες» και χωνόσουν
στα σκεπάσματά σου..
Κλεισμένη μέσα στο κλουβί
που έφτιαξες γύρω σου,
δεν κατάλαβες ποτέ τη φωνή
της φύσης..!
Ξέχασες το ραντεβου μας,
επάνω στον λόφο με τις αζαλέες..!
Και ζήσαμε χώρια τις ζωές
μας...!
Ίσως να γλύτωσα...!
Εσύ, σίγουρα, έκανες την
ζωή σου άδεια...!
Δεν δέχτηκα τούς
συμβιβασμούς
που ίδιο κλουβί θα
σηκώνονταν γύρω μου
και χάρηκα πράγματα που
μένουν για πολλούς άγνωστα…
«Μικροπράγματα» τα λένε…
(οι δυστυχείς...!)
Εσύ έχασες...!
Δεν είδες τον μικρόκοσμο
γυρω σου
και δεν γνώρισες, έτσι,
την ζωή...!
Η δροσιά, το χρώμα, οι
ήχοι, το φως
ήταν για σένα «συμβάντα»,
δεν τάνοιωσες...!
Εσύ έχασες...!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου