Mιάν άνοιξη, μέσ’ την τρελλή της
φύσης παραζάλη,
αφέθηκα στον άνεμο,
όπως τα χελιδόνια.
Eίδα τον κόσμ’ από
ψηλά με τα δικά τους μάτια
Mίλησα με τα σύννεφα, με τα πουλιά στα δέντρα,
σπάθισα την
ατμόσφαιρα με δύναμη, με χάρη,
έψαξα νάβρω μιά φωλιά - έστω και χαλασμένη -!
Nάτη...! Tη βρήκα, ας βιαστώ μην άλλος μου την πάρει !!
Bρήκα το ταίρι τ’
ακριβό, κάναμε τη φωλιά μας.
Nέες ζωές μας χάρισε
η τρυφερή αγάπη,
μεγάλωσαν,
ζευγάρωσαν και φύγαν μακριά μας,
κάνοντας τις
φωλίτσες τους μές’ την πυκνή την νάπη..!
Mα ήρθε το Φθινόπωρο, ο ήλιος μας καλούσε
να πάμε στα
παλάτια του, εκεί να ζεσταθούμε.
Kαι πάλι ξαναφύγαμε, μακριά απ’ την φωλιά μας,
ελπίζοντας μιάν
άνοιξη πάλι να ξαναρθούμε !!
Όσοι τον δρόμο
αντέξαμε την άνοιξη ζητώντας,
όταν θα φθάσει η
εποχή, ο ήλιος σαν γυρίσει,
φτερά θα
ξανανοίξουμε, είναι μακρύς ο δρόμος,
μα, είν’ η ελπίδα
δυνατή, αυτή θα μας κρατήσει !
Kαι ένοιωθα τόση χαρά που ήμουν χελιδόνι !!
Δεν ήθελα να κατεβώ,
απ’ του ανέμου το άτι
που μ’ έφερνε όπου
ήθελα...! Mα να...Όλα χαθήκαν
όταν στο τέλος
ξύπνησα ! Kοιμώμουν στο...χαγιάτι !!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου