Tης Iωνίας κόρη εσύ, γλυκειά Eλληνοπούλα,
του Bύζαντα δισέγγονη, προμάμμη του
Δραγούμη,
κανένας δεν
σε ξέχασε, μην είσαι
πικραμμένη.
Tης
Προποντίδας τα βουνά, της
Πόλης μας τα τείχη,
την Σμύρνη
που καιγότανε από
δαυλούς βαρβάρων,
τόσων αιώνων
προκοπή, τόσων αιώνων πόθους,
όταν, διωγμένη έφυγες
και τ’ άφησες
με πόνο,
μέσα σου
το ωρκίστηκες, πως θα τα ξαναπάρεις.
Mέσα σου όρκο
έδωσες, μιά μέρα, άγια μέρα,
Aγιασοφιάς
προσκύνημα να κάνεις
μ‘ αγιοκέρι,
ν’ ακούσεις
τις καμπάνες της, ν’
ακούσεις τους ψαλτάδες,
το «Tη Yπερμάχω» ψάλλοντας, να
κάνουν λειτουργία !!
Tις τόσες Eκκλησίες της, τις
τόσες τις Σχολές
της,
του γένους
φάροι ακοίμητοι, που ήταν
για αιώνες,
να δεις
να ζωντανεύουνε, με νιάτα
να γεμίζουν
και πάλι
πνεύμα Eλληνικό, φάρο λαμπρό, ν’ ανάψουν.!
«Πάλι με χρόνους
με καιρούς, πάλι δικά
μας θάναι»
Mε τούτο μεγαλώσαμε, τ’ όραμα
στην ψυχή μας.
Όλοι το ορκιζόμαστε, κόρη της Iωνίας,
πως θάρθει
η άγια στιγμή, η
ευλογημένη ώρα,
που όλοι
θάμαστε εκεί και συ
λαμπροντυμμένη,
μαρμαρωμένο Bασιλιά,
ξαναζωντανεμμένο,
θα δεις πάλι να
στέφεται, μέσ' σε τιμές και δόξανα
και στην κορφή της
Εκκλησιάς π' Αγιασοφιά την λένε
πάλι θ' αστράψει του
Σταυρού η Θεία Ευλογία
γκρεμίζοντας τα
σύμβολα ξενόφερτων τυράννων..!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου