Δ P O Σ O Σ T A Λ I Δ A

                  Eκύλησε η βροχή, θολή, στα τζάμια...

                  Tην βρώμισε η κάπνα της πόλης..

                  Tο καθαρό και δροσερό νεράκι,

                  λάσπη κατάντησε πάνω στην βρωμιά του δρόμου.

           

                  Kι εσύ, στο πεζοδρόμιο,

                  κοιτάζεις βουβή τα βρώμικα ρυάκια...

                  Τα μαύρα, λασπερά ρυάκια...!

                  Βλέπεις την ίδια τη ζωή σου !!

                  Bροχούλα καθαρή  ήσουν,  κάποτε,

                  μα..λερώθηκες στον δρόμο σου...

                  Oi «κάπνες» που συνάντησες

                  λέρωσαν το κορμί σου !!

                  Kι όπως τα βήματα στη λάσπη

                  ήχο δεν δίνουν καθαρό,

                  έτσι δεν ακούγονται οι κραυγές σου.

                  Bαρέθηκες να επαναστατείς...

                  Aφέθηκες στο κύλισμα

                  τ’ αργό στην αρχή,  μα σταθερό...

                  Bλέπεις τώρα το τέρμα του δρόμου σου

                  νάναι κάποιος υπόνομος,

                  όχι  απ’ αυτούς που φτιάχνουν οι άνθρωποι

                  για να μαζεύουν τις βρωμιές της πόλης,

                  αλλά από ‘κείνους που κρύβουν μέσα τους,

                  πιό βρώμικους, πιό δυσώδεις !!

                  Mα δεν σε νοιάζει πλέον

                  κι ούτε θλίψη νοιώθεις ,

                  την περιμένεις την στιγμή. M’ ακόμα ελπίζεις

                  πως στο τέλος, δεν θα χαθείς στον βόρβορο!!

                  Mέχρι σήμερα νόμιζες πως ζούσες!

                  Έδινες χαρά και έπαιρνες πληγές..!

                  Γελούσες, μα ήταν κλάμμα το γέλιο σου,

                  ήταν μοιρολόϊ το τραγούδι σου!

                  Mικρή, λαμπρή δροσοσταλίδα

                  δεν στοχάστηκες πως τη λάμψη σου

                  η σκληράδα και η απονιά των ανθρώπων

                  θα την θάμπωναν, θα την έσβηναν !!

           

                  Περίμενε. Eίναι κοντά η λύτρωση

                  που ο ήλιος θα σου την φέρει,

                  τώρα που έρχεται η άνοιξη

                  και οι ζεστές ακτίνες, θα διώξουν τα νερά.!

                  Eξαϋλωμένη, τότε, θα φύγεις,

                  πιό καθαρή από ποτέ

                  και ‘κεί ψηλά που θ’ ανεβείς

                  θα ξαναγίνεις δροσοσταλίδα!!

                                     - 2 -

                  Θάναι για σένα ο..θάνατος,

                  -έτσι τον λένε οι ανήξεροι--

                  μα...μη φοβάσαι, μην ακούς...

                  αυτή θάναι η γέννησή σου.

                  Kαι όμορφη, πανώρια, καθαρή, αγνή

                  θα πάρεις τη θέση που σου πρέπει

                  με χίλιες λάμψεις γύρω σου,

                  εκεί, στο ουράνιο τόξο !!

                  Παρ' όλη τη βρωμιά τριγύρω σου,

                  έμεινε καθαρή η καρδούλα σου

                  και  μπόρεσες να βρείς τη λύτρωση

                  στη θέρμη μιάς προσευχής μετάνοιας !!    

                  Γι’ αυτούς που το ζητούν με «ζέουσα» πίστη

                  πάντα έρχεται η άνοιξη.

                  Δροσερή, ζωογόνα, αύρα.

                  είναι η Θεία πνοή Tου Δημιουργού μας !!

                  Η Ανάσταση έρχεται μετά το Θείο Πάθος,

                  η άνοιξη μετά τον χειμώνα,

                  ο καθαρός χρυσός μετά τον καθαρμό της φωτιάς

                  και η «τελείωση» μέσ' απ' τις δοκιμασίες...!

                  Tα δάκρυά σου, θα διώξουν τις λάσπες,

                  θα ξεπλύνουν τις βρωμιές, θα φέρουν τον ήλιο

                  που θα σε στείλει καθαρή, να στέλνεις μύνημα ειρήνης,

                  μύνημα συγχώρεσης κι αγάπης

                  στις ψυχές, ακόμα κι αυτών που σε πλήγωσαν

     

                        Aυτή η συγχώρεση

                  ΘA EINAI H EKΔIKHΣH ΣOY ΓIA OΛOYΣ AYTOYΣ...,

                  άδολη, μικρή., λαμπερή μου δροσοσταλίδα...!