Π E T P O Γ E Φ Y P A ! !

                       Π E T P O Γ E Φ Y P A  ! !

                  Tεχνίτες  άξιοι, σοφοί και σκληροδουλευτάδες,

                  έμπειροι πρωτομάστορες με άξιους μαθητάδες,

                  με τέχνη αξεπέραστη, φαράγγια γεφυρώσαν

                  και κακοτράχαλα βουνά με δρόμους τα ενώσαν,

                  για να μπρούν οι άνθρωποι πάνω τους να περάσουν,

                  κι έτσι ποτάμια, ρεμματιές, χειμάρρους να δαμάσουν...!

                  Σε τούτο δώ τό πάλαιμα, αλήθεια νάν’ ή μήπως

                  το λέει η παράδοση και έμεινε σαν μύθος,

                  γυναίκας πρωτομάστορα το αίμα το καυτό

                  τις πέτρες τις εράντισε, να γίνει μπορετό

                  το να στηθούν θεμέλια που στέκουνε ακόμα

                  πάνω στο ‘ματοπότιστο, σαθρό, βρεγμένο χώμα...!

                  H αρχοντιά, η χάρη σας, η τόση ελαφράδα,

                  οι χάρες οι αξεπέραστες, περίσσεια ομορφάδα

                  που με μπετόν δεν πιάνεται, ποτέ δεν κατακτιέται,

                  μέσ’ την ΪψυχήΜ σας κρύβεται και από ‘κεί πετιέται..!

                  Kαι είν’ ετούτη η ΪψυχήΜ, η πέτρα τ’ αγκωνάρι...

                  Tα χέρια του πελεκητή κάναν κάθε  λιθάρι                                                                                                                                                                                                                                                  

                  νάχει πνοή και αντοχή, στη θέση του να μπαίνει

                  και πάντοτε ακλόνητο για χρόνια εκεί να μένει.       

           

                  Σας φτιάξαν αρχιτέκτονες απόγονοι του Iκτίνου, 

                  τα άξια τα δισέγγονα τ’ αθάνατου εκείνου,

                  που ισάξιοί του γίνανε κι έστω κι αν δεν σπουδάσαν,              

                  το μέτρο και την ομορφιά, ποτέ τους δεν ξεχάσαν..!

                  Aνθέμιοι, Iσίδωροι, Iκτίνοι, Kαλλικράτες

                  γίνονται πάντα οι  Έλληνες της Tέχνης οι εργάτες,

                  σαν στήνουνε, δημιουργούν με γνώση, με μεράκια

                  έστω και σας, τα ταπεινά, πέτρινα γεφυράκια...!

                  Mα σήμερα με το μπετόν, το σίδερο, τ’ ατσάλι,

                  άλλοι κανόνες ΪτεχνικήςΜ πήρανε το..ΪκεφάλιΜ

                  που κάνανε τον κόσμο μας, πιό άνετο στ’ αλήθεια,

                  μα άφησαν την ομορφιά, μόνο στα...παραμύθια..

                  Kαι σεις, σαν αβοήθητα, άρρωστα γεροντάκια

                  μένετε να ρημάζετε...Ποτέ μικρά παιδάκια

                  στις όμορφες καμάρες σας κρυφτούλι δεν θα παίξουν

                  γιατ’ είναι ετοιμόρροπες. Άλλο δεν θα αντέξουν

                  την απονιά μας την σκληρή, περήφανα γεφύρια.

                  Kρατάτε....μη γκρεμίζεστε, τα κάλλη σας τα μύρια

                  ίσως να τα προσέξουνε, κάποιοι, και σας βοηθήσουν,   

                  αν της φυλής καταβολές μέσα τους...ξαναζήσουν...!

           

            ΚΑΙ ΑΛΛΟ    (TO ΣΩΣTO )                              

                             Π E T P O Γ E Φ Y P A  ! !

                  Tεχνίτες  άξιοι, σοφοί και σκληροδουλευτάδες,

                  με τέχνη αξεπέραστη, φαράγγια γεφυρώσαν

                  έμπειροι πρωτομάστορες με άξιους μαθητάδες,

                  τα κακοτράχαλα βουνά με δρόμους τα ενώσαν,

                  για να μπρούν οι άνθρωποι πάνω τους να περάσουν,

                  σε κάποιες πέτρες δίνοντας, πνοή, ζωντάνια, χάρη

                  με λάξεμμα περίτεχνο κι έβλεπαν με καμάρι

                  πως με ιδρώτα και μυαλό το θαύμα κατορθώσαν

                  ποτάμια, ράχες, ρεμματιές, χειμάρρους να δαμάσουν...!

                  Σε τούτο δώ τό πάλαιμα, αλήθεια νάν’ ή μήπως

                  το λέει η παράδοση και έμεινε σαν μύθος,

                  γυναίκας πρωτομάστορα το άλυκο το αίμα

                  για να στηθούν θεμέλια που στέκουνε ακόμα

                  στις πέτρες πάνω χύθηκε (μπορεί  νάναι και ψέμμα)

                  πάνω στο ‘ματοπότιστο, σαθρό, βρεγμένο χώμα...!

                  H αρχοντιά, η χάρη σας, η τόση ελαφράδα,

                  που με μπετόν δεν ΪπιάνονταιΜ, ποτέ δεν κατακτιώνται,

                  οι χάρες οι αξεπέραστες, περίσσεια ομορφάδα

                  η αίσθηση του στιβαρού, η δύναμη του μέτρου

                  χωρίς στολίδια περιττά μα με καλαισθησία

                  που δείχνει πρωτομάστορα με τόσ' ευαισθησία,

                  απ' την ΪψυχήΜ σας βγαίνουνε, με χάρη ξεπετιώνται.!

                  Kαι είν’ ετούτη η ΪψυχήΜ, η πέτρα τ’ αγκωνάρι...

                  Tα χέρια του πελεκητή σφυρί-καλέμι πιάναν

                  και κάθε μαρμαρόπετρα είτε κοινό λιθτρι

                  να παίρνουν σχήμ' αρμονικό, με τέχνη τα εκάναν                                                                                                                                                                                                                                                  

                  νάχουν πνοή και αντοχή, στη θέση τους να μπαίνουν

                  και σταθερά, ακλόνητα για χρόνια εκεί να μένουν.

                  Ένα με τ' άλλο ταίριαζαν και σαν αρμλογούσαν         

                  στέψη, καμάρες, πέδιλλα αμέσως 'μολογούσαν

                  πως έργο τέχνης φτιάχτηκε και ήλιος και φεγγάρι

                  που πάν' απ' το στερέωμα τάβλεπαν με καμάρι....

                 

                  Σας φτιάξαν αρχιτέκτονες απόγονοι του Iκτίνου, 

                  που ισάξιοί του γίνανε,  έστω κι αν δεν σπουδάσαν.               

                  Tα άξια τα δισέγγονα τ’ αθάνατου εκείνου

                  το μέτρο και την ομορφιά, ποτέ τους δεν ξεχάσαν..!

                  Aνθέμιοι, Iσίδωροι, Iκτίνοι, Kαλλικράτες

                  γίνονται πάντα οι  Έλληνες της Tέχνης οι εργάτες,

                  σαν στήνουνε, δημιουργούν με γνώση, με μεράκια

                  είτε καμαρογέφυρα είτε τα γεφυράκια

                  τα χαμηλά, τα ταπεινά μα πάντοε ωραία

                  που σειτιές και πλάτανους κρατούν καλή παρέα..

                  Μ' ατσάλι, σίδερα, μπετόν τώρα γεφύρια στήνουν

                  ψυχρά,υλικά και άψυχα που συγουριά κι αν δίνουν,

                  κι αν κάνουνε τον κόσμο μας, πιό άνετο στ’ αλήθεια,

                  μεράκι αφήσαν  κι ομορφιά, μόνο στα...παραμύθια..

                  Kαι σεις, σαν αβοήθητα, άρρωστα γεροντάκια

                  μένετε να ρημάζετε...Ποτέ μικρά παιδάκια

                  στις όμορφες καμάρες σας κρυφτούλι δεν θα παίξουν

                  γιατ’ είναι ετοιμόρροπες, σύγουρα δεν θ' αντέξουν

                                    -2-

                  τον κόσμο μας τον βάρβαρο... Περήφανα γεφύρια

                  κρατάτε....μη γκρεμίζεστε, τα κάλλη σας τα μύρια

                  ίσως να τα προσέξουνε, κάποιοι, και σας βοηθήσουν,   

                  αν της φυλής χαρίσματα, μέσα μας...ξαναζήσουν,

                  αν της φλής χαρίσματα, μέσα μας......!.ξαναζήσουν...!

                  Xαρίσματα που πάνω σας ανάγλυφα φαντάζουν

                  πως οι ΪIκτίνοιΜ έχουνε πατρίδα την Eλλάδα

                  Σαν, κάλλος, μέτρο και ρυθμός γυρίσουν ατην `ζωή μας             

                  (γιατ' έτσι πάντα γίνεται, δεν χάνονται, δεν σβηώνται )

                  ίσως να είν' πολύ αργά για σας παλιά γεφύρια

                  γιατί ο χρόνος κ' η φθορά δεν κάνουνε χατήρια

                  αν κάποιοι δεν φροντίζουνε και δεν αναρωτιώνται

                  πώς είναι τάχα μπορετό ο χρόνος νάρθει πίσω...!

                  Γι  αυτό και σας ΪφυλάκισαΜ εκτός απ' την καρδιά μου

                  και σε εικόνες που θα λέν σε μέ και τά παιδιά μου

                  πώς ήταν η Eλλάδα μας μ' εσάς νάστε στοιχεία

                  της φύσης της ασύγκριτης που πρόλαβα να ζήσω

                   και νοιώθω τόσο όμορφα μ' αυτήν την