Ο φωτογράφος με το… τρενοποδήλατο στο σιδηροδρομικό δίκτυο της Πελοποννήσου (φωτογραφίες)

 Γράφτηκε από την  Κέλλυ Δημητρούλια

«Ποιος ξέρει. Ισως ν’ άνοιξα τον δρόμο και σε λίγο καιρό να κυκλοφορούν ποδήλατα στις γραμμές του τρένου…». Ο φωτογράφος Λουκάς Χαψής ολοκλήρωσε πριν λίγες ημέρες το υπέροχο ταξίδι του στον εγκαταλελειμμένο σιδηρόδρομο της  Πελοποννήσου, και μοιράζεται μαζί μας κάθε στιγμή. Οι φωτογραφίες του έσπασαν τα… κοντέρ του Facebook  κερδίζοντας το ένα Like μετά το άλλο σε κάθε σκηνή που ανέβασε από το ταξίδι του, με το railbike που κατασκεύασε ο ίδιος και όπως δηλώνει… «Από Σεπτέμβρη τα ξαναλέμε».

Σε ένα μοναχικό ταξίδι 8 ημερών, ο φωτογράφος που έχει γυρίζει τον κόσμο, τράβηξε υπέροχες φωτογραφίες, καταπληκτικές στιγμές της φύσης, μοναδικές χαρακτηριστικές σκηνές του σιδηρόδρομου και των ιστορικών σταθμών του, από την Κόρινθο μέχρι την Καλαμάτα, μαγεμένος από την ομορφιά της διαδρομής. 

Αλλωστε, όπως λέει, η εμπειρία ήταν μοναδική στο απαράμιλλης ομορφιάς τοπίο στη διαδρομή των γραμμών, διαπιστώνοντας και ο ίδιος πως: «Το κομμάτι της σιδηροδρομικής γραμμής Χράνοι – Δεσύλλα είναι ίσως το καλύτερο διαδρομής με τρένο, μετά τις Αλπεις…». 

 Ένα τμήμα, στο οποίο όμως είναι αδύνατον να περάσει πια τρένο, αλλά ο ίδιος σκοπεύει να διασχίσει ξανά, σύντομα, με το railbike του: «Η καθίζηση του εδάφους λίγο πριν το Δεσύλλα, με τη γραμμή να είναι στον αέρα, εξασφάλισε πως δεν θα συναντηθώ ξαφνικά με κάποιο τρένο. Ετσι, το έκανα, και θα το ξανακάνω σύντομα, αυτή τη φορά με νέα, βελτιωμένη κατασκευή, με δυο ποδήλατα ενωμένα και μια πλατφόρμα στη μέση, για μένα και τα παιδιά μου», δεσμεύεται σίγουρος πως θέλει να απαθανατίσει το τοπίο με τα χρώματα του φθινοπώρου. 

Ο Λουκάς Χαψής έχει ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο και να έχει φωτογραφίσει απίθανες σκηνές στον Βόρειο Πόλο, τη Χιλή, την Κούβα, την Κορέα, την Τυνησία , την Πορτογαλία… Αστρα και εκλείψεις επιλέγοντας μοναδικά σημεία της γης. 

Αν και όπως λέει η ζωή του είναι μια περιπέτεια και η φωτογραφία η ζωή του, διαπίστωσε πως αυτό το ταξίδι, στον σιδηρόδρομο της Πελοποννήσου με το railbike του, τράβηξε το ενδιαφέρον με πολύ μεγάλη ανταπόκριση του κοινού στις φωτογραφίες του. «Δεν ξέρω γιατί, ίσως γιατί είναι πρωτότυπο, κι έχω πολλά μηνύματα τόσο για το πώς το έκανα, όσο και για να φέρουν γκρουπ από την Τουρκία και πολλές άλλες προτάσεις. Δεν ξέρω… Όμως, χαλάλι, αφού αρέσει στον κόσμο». 

Όπως εξηγεί: «Το railbike δεν είναι δική μου πατέντα. Δεν ανακαλύψαμε την Αμερική, καθώς υπάρχουν αντίστοιχα σε όλο τον κόσμο. Ομως, διαπίστωσα πως υπάρχουν και άλλοι… τρελοί. Δεν είμαι μόνος. Μου λένε τώρα πως θα φτιάξουν και άλλοι railbike και όλοι μαζί θα διοργανώσουν αντίστοιχες αποδράσεις. Ισως να άνοιξα τον δρόμο και σε λίγο καιρό να κυκλοφορούν ποδήλατα στις γραμμές. Ισως να πάρει την ιδέα κάποιος κατασκευαστής και να το εκμεταλλευτεί. Αλλά πρώτα να δούμε τι θα γίνει με το σιδηροδρομικό δίκτυο. Λένε πως θα το ξαναφτιάξουν… Θα δούμε. Από λόγια έχουμε χορτάσει» παρατηρεί, εκφράζοντας την αγάπη του για τον σιδηρόδρομο: «Στην ηλικία μου όλοι έχουν κάποιες αναμνήσεις κι ωραίες εμπειρίες από ταξίδια με τρένο». Όπως όμως διαπιστώνει καθημερινά από τα σχόλια και τα μηνύματα που λαμβάνει: «Πολλά είναι γλυκόπικρα και φανερή η στεναχώρια για το ότι το δίκτυο δεν λειτουργεί». 

Για τον ίδιο, η φωτογραφία είναι πάθος: «Ζω για να φωτογραφίζω. Με κρατάει σε μια ανησυχία. Ζω μέσα από τη φωτογραφία, είναι η κινητήριός μου δύναμη, το πάθος μου, το κίνητρο μου για το επόμενο βήμα». Ετσι προέκυψε και το συγκεκριμένο ξεχωριστό ταξίδι, από μια τυχαία κουβέντα με έναν φίλο του,  μηχανόβιοι και οι δυο, οι οποίοι συζητούσαν να κάνουν τη διαδρομή με μηχανές. Προφανώς η ιδέα δεν ήταν και ότι καλύτερο κι έτσι, όταν αναζητώντας ιδέες στο Ιντερνετ έπεσε η ματιά του σε κατασκευές railbikes στο εξωτερικό. Δεν άργησε να ξεκινήσει την κατασκευή. Όταν το ολοκλήρωσε και ο καιρός ήταν ιδανικός για να συνεχίσει, έκανε αυτό το ταξίδι. Επέλεξε τμήματα μοναδικής φυσικής ομορφιάς του σιδηρόδρομου και κάθε φορά τα απολάμβανε διπλά, αφού έκανε μια διαδρομή κι επέστρεφε στο σημείο που είχε παρκάρει το αυτοκίνητό του. Υπολογίζει μάλιστα πως διένυσε περίπου τη μισή απόσταση από τα 236 χλμ. του δικτύου. 

Παρά την εμπειρία του σε απίθανα μέρη του κόσμου εντυπωσιάστηκε από την ομορφιά του ταξιδιού. Όπως λέει, το φαράγγι της Νικολακάκαινας λίγο πριν τη Μεγαλόπολη, όπου περνούσε μέσα από τα φαράγγια και σε ακτίνα χιλιομέτρων δε συναντούσε ούτε ψυχή, αλλά και το εκπληκτικό κομμάτι Χράνοι – Δεσύλλα, όπου δεν υπήρχε ούτε καν μονοπάτι.

Στη διάρκεια του ταξιδιού δεν έλειψαν και τα απρόοπτα, παρά το γεγονός πως είχε κάνει πολλές δοκιμές και βελτιώσεις στο όχημα το οποίο αρχικά εκτροχιαζόταν. Χρειάστηκε 4 φορές να επισκευάσει το όχημα, είτε αντικαθιστώντας ροδάκια που στράβωσαν από κάποια πέτρα, είτε επιδιορθώνοντας κάποια άλλη βλάβη. Το ταξίδι όμως ήταν υπέροχο, πράγμα που αποτυπώνεται και στις μοναδικές σκηνές των φωτογραφιών του. 

Η ιδιαιτερότητα μάλιστα που κάνει τις φωτογραφίες του ξεχωριστές, σύμφωνα με τον ίδιο, είναι η παρουσία του ανθρώπινου παράγοντα, αφού το τηλεχειριστήριό του τού έδωσε τη δυνατότητα να φωτογραφίσει το ταξίδι του σε διάφορες φάσεις. 

Ο Λουκάς Χαψής έχει μακρά πορεία στη φωτογραφία. Μια από τις δουλειές του που ξεχωρίζουν είναι και η συνεργασία του με το Πλανητάριο και τον καθηγητή Σιμόπουλο, με  αστροφωτογραφίες σε αρχαιολογικούς χώρους, ανάμεσα στους οποίους και η Αρχαία Μεσσήνη. 

Σε αυτό το σημείο, λίγα χιλιόμετρα πριν το χωριό Δεσύλλα μετά από μια γερή νεροποντή τον Μάιο του 15 το έδαφος υπεχώρησε και οι γραμμές είναι στον αέρα. 

Το μόνο που μπορεί να περάσει πλέον είναι το ποδήλατό μου. 

Αυτός ήταν και ο λόγος που κυκλοφορούσα άνετα στο σιδηροδρομικό δίκτυο χωρίς να φοβάμαι μήπως συγκρουστώ με κανένα διερχόμενο τρένο.

Το σημείο της καθίζησης στο 189ο χλμ της γραμμής.

Coffee break...

Περνώντας μέσα από τα τούνελ με περίμενε ένα πολύ όμορφο θέαμα. Αμέτρητα μικρά βατραχάκια χοροπηδούσαν φοβισμένα από την παρουσία μου... Με μεγάλη προσοχή κατάφερα να περάσω χωρίς να πατήσω κανένα.

Κατηφορίζοντας προς Ίσαρη με τέρμα τα γκάζια... 

Στον σταθμό του Ίσαρη.

Περιμένοντας την ανάπτυξη...

Λοιπόν, όσοι θέλετε να πηγαίνετε Καλαμάτα χωρίς να πληρώνετε διόδια, σας βρήκα λύση..

Γέφυρα Μάναρη

Φαράγγι Νικολακάκαινας

Μποτιλιάρισμα...

Αρχαία Μεσσήνη 

Το Στάδιο και το Γυμνάσιο ανήκουν στα πλέον εντυπωσιακά, από άποψη διατήρησης οικοδομικά συγκροτήματα. Το βόρειο πεταλόσχημο τμήμα του Σταδίου περιλαμβάνει 18 κερκίδες με 18 σειρές εδωλίων, που διαχωρίζονται από κλιμακοστάσια. Περιβάλλεται από δωρικές στοές, των οποίων οι κίονες στέκονται κατά το πλείστον στη θέση τους. Η βόρεια στοά είναι διπλή, η ανατολική και η δυτική είναι απλές. Οι στοές ανήκουν στο Γυμνάσιο, που αποτελούσε ενιαίο αρχιτεκτονικό σύνολο με το Στάδιο. Η δυτική στοά δεν φαίνεται να συνεχίζεται ως το πέρας του στίβου, και διακόπτεται σε μήκος 110 μ. περίπου από το βόρειο άκρο της. Συνδέεται με περίστυλο αίθριο δωρικού ρυθμού, πλευράς 30 μέτρων περίπου, το οποίο μπορεί να αναγνωριστεί ως παλαίστρα. Ενεπίγραφα βάθρα μεταξύ των κιόνων της δυτικής στοάς έφεραν ανδριάντες Γυμνασιαρχών, ενώ πολλοί κατάλογοι εφήβων βρέθηκαν γύρω. Στην ελληνιστική εποχή τα γυμνάσια γίνονται πολυσύχναστα κέντρα της δημόσιας ζωής της πόλης και χώροι έκθεσης σημαντικών έργων τέχνης όπως μαρτυρούν τα πρόσφατα ευρήματα του Γυμνασίου.

Αρχαία Μεσσήνη. Το ηρώο του σταδίου.

Αναπόσπαστο στοιχείο του Σταδίου αποτελεί το Ηρώο, που είχε τη μορφή πρόστυλου τετρακιόνιου δωρικού ναού. Βρίσκεται στη νότια πλευρά του σταδίου κτισμένος πάνω σε ορθογώνιο πόδιο, που προεξέχει από το τείχος σαν προμαχώνας. Το ναόσχημο κτίσμα ήταν ταφικό, αποτελεί ένα είδος ηρώου-μαυσωλείου, που εντάσσεται στην παράδοση των μικρασιατικών μαυσωλείων. Σε ορισμένα στοιχεία του σχετίζεται και με το Ηρώο της Καλυδώνος. Προσωπικότητα με πλούτη και επιρροή, στην οποία απένεμαν οι Μεσσήνιοι κατά την πληροφορία του Παυσανία (4. 32,2) τιμές ήρωος, ήταν ο Μεσσήνιος ισόβιος αρχιερέας και ελλαδάρχης Σαιθίδας. Είναι επομένως βέβαιο ότι το ηρώο-μαυσωλείο του Σταδίου ανήκε στην οικογένεια των Σαιθιδών. Σε αυτό ενταφιάζονταν και δέχονταν ηρωικές τιμές τα επιφανή μέλη της οικογένειας, από της ίδρυσης του Ηρώου τον 1ο αι μ.X. ως τα χρόνια τουλάχιστον της επίσκεψης του Παυσανία (155-160 μ.X).

Αρχαία Μεσσήνη. Στάδιο.

Σε κάθε μια από τις φωτογραφίες του ο Λουκάς αποτυπώνει τις δύο αιωνιότητες: αυτή του συμπάντος και αυτή του ανθρώπου πάνω στη γη. Έχοντας νυχτερινή πρόσβαση σε μερικούς από τους πιο σημαντικούς αρχαιολογικούς χώρους της Ελλάδας, ο Λουκάς έστησε την κάμερά του και κατέγραψε με τις ώρες την ηρεμία των αρχαίων λίθων και τον ιλιγγιώδη στροβιλισμό του Γαλαξία. Περιστασιακά στις φωτογραφίες του διακρίνεται μια μυστηριώδης φιγούρα, κάποιος που απαθανατίστηκε να κινείται μέσα στην ακινησία των ερειπίων, κρατώντας μια δάδα, με την οποία φαίνεται ότι τελεί μια μυστηριώδη τελετή. Άλλες φορές είναι μόνος, και κάποιες άλλες φορές μαζί με δεκάδες άλλους πιστούς, που λαμβάνουν μέρος σε μια μεταμεσονύχτια ιεροτελεστία με τρεμάμενα φώτα, δείχνοντας την λατρεία τους στον έναστρο ουράνιο θόλο. Αυτή η φιγούρα φυσικά δεν είναι άλλος από τον ίδιο το Λουκά, ο οποίος μ’ έναν φακό στο χέρι μετακινείται από μέρος σε μέρος μπροστά από τη φωτογραφική του μηχανή, παγώνοντας τις κινήσεις του όσο χρειάζεται για να μπορεί να απαθανατιστεί η μορφή του στα άδεια στάδια και τα θέατρα όπου κάποτε ένα ετερόκλητο κοινό χειροκροτούσε, γελούσε και έκλαιγε.