Η ΙΣΤΟΡΙΑ - Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ - ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Κάθε περιοχή της Ελλάδας αποτελεί ένα πέρασμα από την πραγματικότητα στον μύθο.
Έχει ειπωθεί πώς στη Λακωνία, αντί να φυτρώνουν δέντρα, φυτρώνουν πύργοι. Θρύλοι, μύθοι και παραμύθια στροβιλίζονται γύρω της εδώ και αιώνες. Η συγκλονιστική θυσία 300 ανδρών δημιούργησε ένα από τα ηρωικότερα κομμάτια της παγκόσμιας ιστορίας και η Σπάρτη αναγνωρίστηκε ως ηγέτιδα δύναμη του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Η ομηρική «κοίλη Λακεδαίμων» απλώνεται κάτω από τον Ταΰγετο, όπου, σύμφωνα με τον μύθο, ο βασιλιάς Ευρώτας δημιούργησε κι έδωσε το όνομά του στον ποταμό της κοιλάδας της σημερινής Σπάρτης. Το πέρασμα στο νομό Λακωνίας περιλαμβάνει τουλάχιστον 8.000 χρόνια ιστορίας, δεσποτείες και επιβλητικά κάστρα. 

Τα πρώτα ίχνη ανθρώπινης παρουσίας έχουν εντοπιστεί στη νότια Λακωνία και ανάγονται στην παλαιολοθική εποχή. Σε αυτή χρονολογούνται τα ευρήματα σε βραχώδεις περιοχές δυτικά της Αρεόπολης (σπήλαιο Απήδημα και θέση Καλαμάκια), στην περιοχή της Σελινίτσας (ανατολικά του Γυθείου) και στην περιοχή της Κοκκινιάς (Ακριαί, κατά την αρχαιότητα)

Κατά τη μυκηναϊκή εποχή η περιοχή γνώρισε ιδιαίτερη ανάπτυξη. Τα ομηρικά έπη και ο μύθος του Μενέλαου και της ωραίας Ελένης απηχούν αυτή την πραγματικότητα. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και τα αρχαιολογικά ευρήματα (κυρίως νεκροταφεία με θαλαμωτούς τάφους). Σημαντικά μυκηναϊκά κέντρα υπήρξαν στις Αμύκλες, στο Βαφειό, στην Πελλάνα, στο Περιστέρι (δίπλα στη Σκάλα), στο Μενελάιο, στη Συκιά, στην Επίδαυρο Λιμηρά κ.α.
Η κάθοδος των Δωριέων, γύρω στο 1100 π.Χ., έφερε ένα τμήμα τους στην καρδιά της κοιλάδας του Ευρώτα. Κατά τη διάρκεια του 10ου αι. π.Χ. εμφανίζεται στο προσκήνιο η αρχαία Σπάρτη.
Η ακμή της Σπάρτης συνδέθηκε και με τη σταδιακή επέκτασή της, η οποία άρχισε με τους δύο Μεσσηνιακούς πολέμους (735 π.Χ.-715 π.Χ. και μέσα του 7ου αι. π.Χ.) και την κατάκτηση της εύφορης Μεσσηνίας.
Μετά τους Περσικούς πολέμους η Αθήνα θα θεωρηθεί η κυριαρχήσασα δύναμη και θα αρχίσει μια αντιπαράθεση ανάμεσα στις δύο πόλεις που θα οδηγήσει στον Πελοποννησιαό πόλεμο στον οποίο η Σπάρτη θα επικρατήσει της Αθήνας. Η ταπεινωτικη ήττα της Αθήνας, η είσοδος του περσικού χρυσού, οι κοινωνικές αλλαγές που συντελέστηκαν και η χρησιμοποίηση μισθοφόρων άλλαξαν αρκετά το τοπίο στη Σπάρτη. Στην περίοδο των Ελληνιστικών χρόνων η Σπάρτη θα χάσει τη δύναμη της και θα εμπλακεί στις διαμάχες των επιγόνων του Μεγάλου Αλεξάνδρου.
Κατά τη διάρκεια των Ρωμαϊκών χρόνων οι λακωνικές πόλεις θα εξελιχθούν σε σημαντικά ρωμαϊκά κέντρα. Θα χτιστούν αρκετά νέα κτήρια, θα αναβιώσουν παλιές τελετές, θα θεσμοθετηθούν νέοι αγώνες, αρκετοί Σπαρτιάτες θα αποκτήσουν δικαιώματα Ρωμαίου πολίτη. Οι περιγραφές του περιηγητή Παυσανία, που επισκέφτηκε την περιοχή γύρω στο 155, δίνουν μια εικόνα από τα χρόνια εκείνα. Ιδιαίτερα γενναιόδωροι προς τη Σπάρτη θα φανούν ο Αύγουστος, ο Αδριανός και ο Ηρώδης ο Αττικός.
Έχοντας ως κέντρο τη Λακεδαιμονία, η Λακωνία θα αναπτυχθεί σημαντικά κατά τον 5ο και τον 6ο αι. Τον 6ο αι. θα αρχίσει και η κατοίκηση του βράχου της Μονεμβασιάς.
Από το τέλος του 13ου αι. θα αρχίσει να γίνεται πιο αισθητός ο ρόλος του Μυστρά, που θα αποτελέσει κέντρο των Βυζαντινών στην Πελοπόννησο, αλλά και της Μονεμβασίας, που εξελίσσεται σε επίνειό του και σε σπουδαίο εμπορικό κέντρο. Η Λακωνία θα έχει μια νέα περίοδο οικονομικής και πνευματικής ακμής, και από τα μέσα του 14ου αι., όταν τοποθετήθηκε δεσπότης ο Μανουήλ Καντακουζηνός, θα γίνει ανεξάρτητο δεσποτάτο. Παράλληλα θα επεκταθούν οι κτήσεις του Μυστρά σε όλη την Πελοπόννησο. Τα επόμενα χρόνια θα εμφανιστεί η οθωμανική απειλή, όμως οι δυναστικές έριδες των Παλαιολόγων και η άλωση της Κωνσταντινούπολης (1453) θα έχουν ως μοιραία κατάληξη την κατάκτηση από τον Μωάμεθ Β' του Μυστρά (1460) και των άλλων λακωνικών περιοχών. Τελευταία κατακτήθηκε από τους Οθωμανούς η Μονεμβασία (1540).
Η συμβολή της Λακωνίας στην Ελληνική Επανάσταση του 1821 υπήρξε καθοριστική. Στις 17 Μαρτίου 1821, οι Μανιάτες ύψωσαν το λάβαρο της Επανάστασης στο ναό των Ταξιαρχών στην Αρεόπολη και στις 23 Μαρτίου θα συνεισφέρουν αποφασιστικά στην απελευθέρωση της Καλαμάτας. Στη συνέχεια, η Λακωνία θα γίνει πεδίο σκληρών μαχών, κυρίως κατά την εισβολή του Ιμπραήμ στην Πελοπόννησο.
Μετά την απελευθέρωση επί Βασιλέως Γεωργίου του Α΄, με το νέο Νόμο ΒΧΔ 6 Ιουλίου 1899 "Περί Διοικητικής Διαιρέσεως του Κράτους" η Ελλάδα χωρίσθηκε σε 26 Νομούς, μεταξύ των οποίων ιδρύθηκε, φερόμενος ως 20ός, ο Νομός Λακωνικής με 3 επαρχίες, (Γυθείου, Οιτύλου και Κυθήρων), με έδρα Νομάρχη το Γύθειο, και ως 21ος ο Νομός Λακεδαίμονος, με 2 επαρχίες, Λακεδαίμονος και Επιδαύρου Λυμηράς, με έδρα Νομάρχη τη Σπάρτη. Δέκα χρόνια αργότερα, με τον Νόμο ΓΥΛΔ΄ της 16ης Νοεμβρίου 1909, καταργήθηκε ο Νομός Λακωνικής, ενώ οι επαρχίες (Γυθείου και Οιτύλου) υπάχθηκαν στο Νομό Λακωνίας, που υφίσταται μέχρι σήμερα.

ΠΗΓΗ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΏΝ :HISTORY REPORT