ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΕΛΙΚΑ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΗ ΑΝΑΣΥΓΚΡΟΤΗΣΗ;

Την Παρασκευή 9 Φεβρουαρίου και ώρα 18:30 στο Polis Art Cafe, (Πεσμαζόγλου 5)

Πέντε καθηγητες ΑΕΙ και ένας γνωστός Σέφ, που έχουν αποδείξει με το έργο τους, ότι μπορούν αυτά που ερευνούν να έχουν σχέση με την πραγματική οικονομία συζητούν.

18.30-18.50. Καθηγητής Λέανδρος Σκαλτσούνης , Πανεπιστήμιο Αθηνών: » Παραγωγή προϊόντων υψηλής προστιθέμενης αξίας: Αξιοποίηση ελιάς, ελαιόλαδου και παραπροϊόντων».

18.50-19.10. Καθηγητής Γεώργιος Αρσένος, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης:’ Διατροφική επάρκεια και οικονομική ανάπτυξη: ο διπλός ρόλος της κτηνοτροφίας’.

19.10-19.30. Καθηγητής Νικόλαος Δαναλάτος, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας : ‘Η βιομάζα ως κύρια ΑΠΕ στην Ευρώπη και εν δυνάμει βασικός πυλώνας της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας’.

19.30-19.50. Καθηγητής Δημήτριος Κουρέτας, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας: ‘Υποπροιόντα τυροκομίας-η Ελληνική υπερτροφή και πως έγιναν προιόντα με ταυτότητα’.

19.50-20.10. Ηλίας Μαμαλάκης, σεφ: ‘Η Ελληνική Διατροφή ως πολιτισμικό γεγονός’.

20.10-20.30. Επίκουρη Καθηγήτρια Βασιλική Γιακουμάκη, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας: «Τροφή/Φαγητό: Καταναλωτικά προϊόντα με ειδικό πολιτισμικό κεφάλαιο στο ελληνικό πλαίσιο των τελευταίων δεκαετιών».

20.30-21.00 Συζήτηση.

Η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών απέδειξε ότι το πρότυπο ανάπτυξης της χώρας που στηριζόταν σε αύξηση του δανεισμού και της κατανάλωσης εις βάρος των επενδύσεων αλλά και της παραγωγής, δεν ήταν βιώσιμο. Γιατί απλώς δεν στηριζόταν στην λεγόμενη πραγματική οικονομία. Δηλαδή σε αύξηση παραγωγής, αλλά σε αύξηση κατανάλωσης. Η οποία πάλι είχε έρεισμα μόνο σε χρήση δανεικού και τεχνητά φθηνού χρήματος. Ένα άλλο χαρακτηριστικό αυτού του προτύπου ανάπτυξης είχε να κάνει με την σύγκριση της χώρας με άλλες χώρες της ΕΕ. Όσον αφορά στα ποσοστά συμμετοχής της αγροτικής παραγωγής γενικά στο ΑΕΠ. Έτσι, η συνεχής συρρίκνωση της συμμετοχής του πρωτογενούς τομέα στο ΑΕΠ εθεωρείτο σημάδι ωρίμανσης της Ελληνικής οικονομίας η οποία μας είχαν πείσει ότι πρέπει να ξεφύγουμε από το παραδοσιακό ‘παλαιομοδίτικο’ πρότυπο. Να μοιάσουμε περισσότερο προς τις ανεπτυγμένες οικονομίες της ΕΕ. Προσπάθησαν λοιπόν λυσσαλέα να γίνουμε Ευρωπαίοι. Και τελικά «γίναμε»! Η διεθνής βιβλιογραφία μας προσφέρει πετυχημένα παραδείγματα χωρών από τα οποία η χώρα μας θα μπορούσε να αντλήσει χρήσιμα, πρακτικά και υλοποιήσιμα διδάγματα. Πώς κατάφεραν αυτές οι χώρες να αντιμετωπίσουν ανάλογες κρίσεις; Η Νέα Ζηλανδία για παράδειγμα: Είναι μία τέτοια περίπτωση χώρας με αρκετές ομοιότητες με την Ελλάδα. Όχι μόνο γεωγραφικές και κλιματολογικές, αλλά κυρίως οικονομικές και δομικές. Η Νέα Ζηλανδία πέρασε παρόμοια οικονομική κρίση χρέους στις αρχές της δεκαετίας του 1980. Είχε παρόμοια ανεπτυγμένο αγροτικό τομέα. Με παρόμοια δομικά προβλήματα. Και κατάφερε όχι μόνο να ανταπεξέλθει, αλλά να έχει μεταρρυθμίσει και καταστήσει τον αγροτικό της τομέα ένα βασικό αναπτυξιακό πυλώνα της οικονομίας της. Οι συνεχώς αυξανόμενες εξαγωγές αγροτικών προϊόντων και τροφίμων και η αυξανόμενη συμμετοχή τους στο σύνολο των εξαγωγών της χώρας δείχνουν την κάθε άλλο παρά μείωση της σημασίας του πρωτογενούς τομέα της οικονομίας. Το επιτυχημένο παραδείγματος της Νέας Ζηλανδίας , δημιουργεί γόνιμο έδαφος για περεταίρω δημόσια συζήτηση των προβλημάτων που περνάει η χώρα μας και της λεγόμενης παραγωγικής ανασυγκρότησης. Η Ελλάδα μπορεί να αντλήσει ιδέες από τις επιτυχημένες πρακτικές που εφαρμόστηκαν στην Νέα Ζηλανδία. Έτσι, ώστε να μπορέσει να μάθει από την διαχείριση της κρίσης εκεί, τα μέτρα που ελήφθησαν προς αντιμετώπισή της και τα αποτελέσματά τους. Προσαρμόζοντας αυτές τις πρακτικές στις δικιές της ανάγκες και ιδιαιτερότητες, η χώρα θα μπορέσει να βρει επιτέλους το δρόμο προς την ανάπτυξη. paragogiki anasigrotisi.
Η σύγχρονη γεωργία μικρών χωρών όπως η Ελλάδα απαιτεί μικρές παραγωγές εξειδικευμένων προϊόντων τα οποία:

Είτε θα χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για την παραγωγή καινοτόμων, μοναδικών τροφίμων, ελκυστικών στον καταναλωτή, ικανών να εξαχθούν στην παγκόσμια αγορά.
Είτε θα εξαχθούν ως έχουν, ως μοναδικά ελληνικά προϊόντα, ύστερα από μία βασική επεξεργασία (όπως καθαρισμός), και κατάλληλα συσκευασμένα με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές.

Και στις δύο περιπτώσεις επιτυγχάνεται η παραγωγή τελικού διατροφικού, μοναδικού, Ελληνικού προϊόντος το οποίο θα πωληθεί στην διεθνή αγορά ως Greek brand name, με υψηλή προστιθέμενη αξία, και συνεπώς με υψηλή τιμή τέτοια που να εξασφαλίζει τελικά ικανοποιητικό εισόδημα σε όλους τους εμπλεκόμενους στην διαδικασία συμπεριλαμβανομένων και των γεωργών.
Η ως άνω στρατηγική για την αποτελεσματική εφαρμογή της απαιτεί:
Α). Τον κατάλληλο σχεδιασμό και έρευνα για την παραγωγή του κάθε προϊόντος.
Β). Τον συμμετοχή και συνεργασία όλων των εμπλεκόμενων επιχειρηματικών κρίκων στην αλυσίδα διατροφής από το χωράφι στο ράφι ήτοι τις επιχειρήσεις: α) του πρωτογενούς τομέα, β) της διακίνησης των αγροτικών προϊόντων, γ) της μεταποίησης και παραγωγής τροφίμων, δ) της διανομής, προώθησης, εξαγωγών, και ε) της λιανικής πώλησης
Σε αυτή την συζήτηση ας μην ξεχνάμε ότι ο αγροτικός τομέας ήταν είναι από τους λίγους, ο οποίος όχι μόνο αντιστέκεται στην κρίση αλλά αυξάνει σταθερά τις εξαγωγές του. Η επάνοδος στην ανάπτυξη δεν εχει ανοίξει καθόλου ως συζήτηση. Καθόλου όμως.
Αυτά όμως για να ξεκινήσουν να συζητιούνται σοβαρά στη χώρα απαιτείται να το επιθυμεί η πλειοψηφία της Ελληνικής κοινωνίας. Προς το παρόν δεν φαίνεται κάτι τέτοιο.