Περίληψη από το βιβλίο του Μ. Μαστορογιαννάκη με τίτλο: Μια κραυγή και υπότιτλο: Αγάπησε ο Πολεμιστής.

ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΗ Δ. ΛΥΡΑ

Ότσν οι Έλληνες οδηγούνται σε γεγονότα και καταστάσεις που κάνουν να μικρύνει η απόσταση μεταξύ της ζωής και του θανάτου, τότε βρίσκουν πάντα τη δύναμη. Την τόλμη , και τη λεβεντιά, να μην χάνουν το ήθος, το πνεύμα, το φιλότιμο, την αξιοπρέπεια, με δύο λέξεις την υπαρξιακή οντότητα της φυλής

Δεν έχουμε δικαίωμα να ξεχάσουμε την προδοσία των «συμμάχων», την εγκατάλειψη, τον ξεριζωμό,, τον όλεθρο, την άβυσσο, στην οποία ρίχτηκε ο Μικρασιατικός Ελληνισμός. Ένας λαός που παραιτείται από τη συνολική του μνήμη, είναι καταδικασμένος, από την ιστορία.. Όποιος ξεχνά το παρελθόν, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.

Κλαίω για τα παιδικά μου όνειρα, που μείνανε εδώ… κλαίω για σένα…Πολύ πικρή η ιστορία σου…..  Η ιστορία μ’ έφερε κοντά σου, τώρα που η καρδιά μου άρχισε να μ’ εγκαταλείπει, που η σκιά του θανάτου μ’ ακολουθεί.

Πως καταστράφηκαν όλα αυτά τα μνημεία; Υπήρξε όπως ήταν φυσικό στους πρώτους μεταχριστιανικούς χρόνους, μια περίοδος ειρηνικής αλληλεπίδρασης, αλληλοκατανόησης και σύζευξης, ανάμεσα στα δυο πολιτισμικά φαινόμενα της ανθρωπότητας στο Χριστιανισμό και Ελληνισμό . Όμως τότε ταυτόχρονα υπήρξαν  και ορισμένες, ευτυχώς, μικρές ομάδες φανατισμένων εθνικών και χριστιανών, που ήθελαν και αυτοί να είναι οι ρυθμιστές της πορείας της ιστορίας  και  του πολιτισμού. Ήθελαν τελικά με τη βία να επικρατήσει η δική τους αλήθεια, η δική τους πίστη, το δικό τους θείο. Ειδόθηκαν σε πράξεις βαρβαρότητας μεταξύ τους, που δεν εξέφραζαν ούτε το πνεύμα του Χριστιανισμού, ούτε το πνεύμα του Ελληνισμού. Αποτέλεσμα αυτών των συγκρούσεων ήταν όχι μόνο οι αιματοχυσίες, αλλά και οι εκατέρωθεν καταστροφές, ιερών, ναών, αγαλμάτων, και άλλων ιερών έργων τέχνης.

Ήρθαν οι εκλογές ,το μαύρισμα του Βενιζέλου, η προδοσία των συμμάχων, τα μικρά μυαλά. Δεν ικανοποιούσε τους φιλοβασιλικούς κυβερνήτες η συνθήκη των Σεβρών, δεν τους έφθανα οι κάμποι της Νέας Ιωνίας και της Ανατολικής Θράκης, ήθελαν να μας οδηγήσουν στην Άγκυρα, και μας οδήγησαν στην καταστροφή. Οι Έλληνες δεν έβλεπαν τους πρόσφυγες με καλό μάτι. Βέβαια ήταν σε 10 χρόνια πόλεμο και ήταν και κείνοι φτωχοί και ρημαγμένοι. Βοήθησαν την Ελλάδα να ανέβει οικονομικά, πνευματικά, κοινωνικά και πολιτιστικά. Όταν μεγάλωσα  συνειδητοποίησα το μέγεθος της συμφοράς που έζησα. Γι’ αυτό πολύ αργότερα όταν μέστωσα ζούσα με τα οραματά μου

Ελευθερία, ειρήνη, δικαιοσύνη, ισότητα. Έτσι πίστευα πως είχα έναν προορισμό πιά.

Τα λάθη μας ως λαού, τα ελαττώματά μας, έπεσαν επάνω μας και μας συνέτριψαν. Μια θύελλα από τα ίδια μας τα πάθη σηκώθηκε και τα κατέστρεψε όλα. Δυστυχώς η θανάσιμη αρρώστια του λαού μας ήταν και είναι  ο στενός ατομικισμός και διχασμός. Αυτά διαφθείρουν την κοινωνική και πολιτική ζωή μας. Δεν μας νίκησαν οι Τούρκοι. Η πολιτική της ξενοδουλείας, της υποτέλειας, η προδοσία των «συμμάχων» μας νίκησε. Με μεγάλη αδιαφορία άφησαν οι ισχυροί της «χριστιανικής « Ευρώπης και Αμερικής, να γίνει αυτό το τεράστιο έγκλημα. Καμιά φαντασία δε θέλησε να συλλάβει αυτό που έπαθε ο Μικρασιατικός Ελληνισμός, που σε αγριότητα και φρίκη ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Καμιά ισχυρή φωνή δεν υψώθηκε να διαμαρτυρηθεί. Μετά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, οι «σύμμαχοί μας» χύμηξαν να αρπάξουν ότι μπορούσαν, τα στενά, τα πετρέλαια, την πλούσια ενδοχώρα. Όλα ήταν μαγνήτες και μόνο το δικό τους συμφέρον κοίταζαν. Οι Αμερικάνοι οραματίζονταν μπίζνες στην Ανατολή, όνειρο των Ιταλών η κατάληψη της Σμύρνης και της περιοχής της, αλλά τους σταμάτησε ο Κεμάλ, γι’ αυτό και οι Τούρκοι τον θεωρούν πατέρα τους. Ο Κεμάλ λεηλάτησε, αιχμαλώτισε, εξόρισε, έσφαξε, ερήμωσε, ότι είχε σχέση με τον Χριστιανισμό και Ελληνισμό. Το έργο του υπήρξε η δική μας καταστροφή. Στάθηκε χωρίς οίκτο και έλεος στους νικημένους.

Πιστεύουμε πως υπάρχει μια παγκόσμια ηθική, μια παγκόσμια συνείδηση που αγρυπνεί και πως είναι αδύνατο να ξαναεμφανιστούν στην ιστορία τέτοιου είδους θηριωδίες.

Περίληψη από το βιβλίο του Μ. Μαστορογιαννάκη με τίτλο:

Μια κραυγή

 και υπότιτλο: Αγάπησε ο Πολεμιστής.

26-29-1-2018