Αγαλιανή

  Το χωριό της Αγαλιανής ευρίσκεται στο βορειότερο άκρο της επαρχίας Τριφυλίας του νομού Μεσσηνίας και στους πρόποδες του υψώματος Άγιος Παντελεήμων, υψοδείκτης 404 μέτρα απ όπου το χωριό έχει λαμπρή θέα προς τη θάλασσα του Ιονίου πελάγους και την αμμώδη παραλία του Κυπαρισσιακού κόλπου.Η Αγαλιανή ήταν ένα παλαιό χωριό της περιοχής που χρονολογείται από τα χρόνια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και είχε την τύχη να έχει επιζήσει μέχρι σήμερα.

0ι πρώτοι κάτοικοι του χωρίου της Αγαλιανής κατοικούσαν σε γεωργικούς συνοικισμούς που ήσαν διασκορπισμένοι σε διάφορα μέρη της περιοχής του όπως: στην Κάτω Ρούγα του χωριού, στην Ξιφάρα, στο Παληοχώρι, στο Δίγαρη, στον Παληόκαμπο, στην Αναβρυτή, στην Κουρκουτάδα, στα Πηγαδούλια και στην Παληοβλασσάδα (σε αυτά τα μέρη είχαν βρεθεί τάφοι από τους συνοικισμούς τους).

 323-1453 (μ. χ.) Κατά την εποχή της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας οι κάτοικοι των γεωργικών συνοικισμών της περιοχής Αγαλιανής είχαν κτίσει στις περιοχές τους διάφορους ναούς και Μονές προς τιμήν των λατρευομένων αγίων τους. Τέτοιοι ναοί έχουν επισημανθεί στις κάτωθι θέσεις της περιοχής του χωριού: Η Αγιά Μαρίτσα και ο Άγιος Αθανάσιος της περιοχής Κάτω Ρούγα του χωριού. Η μονή της Παναγίας στο Παληοχώρι Μπουζίου,ο Άγιος Βασίλειος και Παναγία στην Κουρκουτάδα, ο Άγιος Γεώργιος στη Βλασσάδα, ο Άγιος Σέργιος στο Μάρμαρο, ο Άγιος Στέφανος στη Βανούκα, ο Άγιος Νικόλαος, η Αγία Παρασκευή, ο Άγιος Βασίλειος στου Δίγαρη, ο Άγιος Παντελεήμων στη Σταφίδα του Παναγιωτόπουλου στον Κάμπο. Όλοι αυτοί οι μικροί ναοί μετά την Α Τουρκοκρατία ερήμωσαν διότι οι Τούρκοι δεν επέτρεπαν την λειτουργία τους.

 1453-1684 Από τις θέσεις των Γεωργικών συνοικισμών του φαίνεται ότι οι οικογένειες των κατοίκων τους συνοικίσθηκαν (σ. συγκεντρώθηκαν) από τους Ενετούς κατακτητές στη σημερινή τους θέση κατά την περίοδο της Β Ενετοκρατίας του Μωρέως (1685 μ. Χ.), για την εύκολη φορολογία τους.

Κάτοικοι του χωριού της Αγαλιανής καθώς και των άλλων χωριών του Βιλαετιού της Αρκαδιάς, προετοιμάζονταν υπό του επισκόπου Γερμανού Χριστιανούπόλεως, στα μυστικά της Φιλικής Εταιρίας, δια καλογήρων της Επισκοπής για να λάβουν μέρος στην προετοιμαζόμενη επανάσταση της 25ης Μαρτίου 1821 μ. χ. για την απελευθέρωση της πατρίδας τους, οι Αγαλιαναίοι βρέθηκαν έτοιμοι και αυτοί για τον αγώνα και συμμετείχαν με τους Σουλιμοχωρίτες Ντρέδες και Αρκαδινούς της Τριφυλολυμπίας. Όταν κάποτε ο στρατάρχης Ιμπραήμ πέρασε κατά το 1825-1828 από το χωριό των γκιαούρηδων της Αγαλιανής επήρε ως ομήρους μερικούς Αγαλιαναίους άνδρες και γυναίκες (και παιδιά) και τους μετέφερε στη βάση του στη Μεθώνη και από εκεί ή τους εξαγόρασαν με λίρες οι δικοί τους ή μετέφεραν φεύγοντας το 1828 στην Αίγυπτο. Όλη η Μεθώνη τότε ήταν ένα μεγάλο σκλαβοπάζαρο των Αράβων κατακτητών του Μωρηά, κατά τους Ευρωπαίους περιηγητές της εποχής εκείνης.

Οι πρώτοι κάτοικοι οι οποίοι βρέθηκαν μετά την απελευθέρωση της Ελλάδος στο χωριό της Αγαλιανής, ήσαν οι οικογένειες: Τζώνη, Χρόνη, Πλυώνη, του Καντή, Φαρδή, Πλατή, του Μπισκινιώτη, Στασινιώτη, Αλβενιώτη των Τσατραφιλαίων των Αγγελοπουλαίων, οι Κωνστανταραίοι κ.α οι οποίοι έμεναν στην Κάτω Ρούγα του χωριού, Ενώ οι οικογένειες των Λυμπεραίων, των Σωτηροπουλαίων, των Γυφταίων, των Μπουσουλαίων κ. α. έμεναν στην Πάνω Ρούγα του χωριού της Αγαλιανής.

 
  Κατά το έτος 1850 στο χωριό της Αγαλιανής κατήλθαν και άλλες οικογένειες από τα ορεινά χωριά του Σκληρού του Κούβελα, του Σουλιμά, του Ρίπεσι, του Καραμούσταφα κλπ και εγκαταστάθηκαν στην Πάνω Ρούγα του χωριού, όπως οι οικογένειες των Μπαλταίων των Φωτοπουλαίων, των Ρουσαίων, των Κωνσταντοπουλαίων, των Νασοπουλαίων ο Γιαννηκούλιας, ο Θεμιστοκλής Λιακόπουλος, οι Αδαμοπουλαίοι κ. α. ενώ στην Κάτω Ρούγα ήλθαν και εγκαταστάθηκαν οικογένειες από το Καράτουλα Μεγαλουπόλεως οι κτηνοτρόφοι: Γκουντουβαίοι, Καλλιαναίοι, οι Γιαννοπουλαίοι, οι Νταλακουραίοι ή Αποστολοπουλαίοι, οι Πουλαίοι, οι Μαστοραίοι κλπ.

Σε απόσταση μισής ώρας από την Αγαλιανή πάνω στη ράχη κτισμένη είναι το μικρό χωριό Καϋμένη Γυναίκα. Το χωριό είναι αρκετά φτωχό και θα μείνει τέτοιο γιατί και εκτάσεις γόνιμες δεν έχει αλλά ούτε και νερό έχει. Οι χωρικοί πηγαίνουν σε αρκετή απόσταση και παίρνουν νερό από πηγάδι το οποίο πολλές φορές το καλοκαίρι σταματάει και αναγκάζονται να φέρνουν νερό από το ποτάμι (σημ. Νέδα). Το χωριό πήρε το όνομα αυτό από κάποιο γεγονός που έγινε στα πολύ παλιά. Λένε ότι την ημέρα της γιορτής της Παναγίας 2 Ιουλίου μια γυναίκα περιφρόνησε τη γιορτή και πήγε για θερισμό, αλλά εκεί στο χωράφι πήρε φωτιά και κάηκε. Το μέρος αυτό από τότε το λένε Καϋμένη Γυναίκα και από το μέρος πήρε και το χωριό το όνομα αυτό.