Παιδική κατοχική πείνα κατά τον Όσιον Βησσαρίωνα

 Ο Όσιος Βησσαρίων  εμόνασε στην Ιεράν Μονήν  Αγάθωνος στην Φθιώτιδα. Εκοιμήθη το 1991 και μετά δεκαπενταετίαν εγένετο ανακομιδή  και το σκήνωμά του ήταν  άφθαρτον και ευωδιάζον. Λεπτομέρειες από την ζωήν και τον βίον του έδωσε ο Μακαριστός ήδη, Αρχιμανδρίτης  Ηγούμενος της Ιεράς Μονής Αγάθωνος Δαμασκηνός Ζαχαράκης. Εκεί ευρίσκομεν πολύτιμα στοιχεία από την ζωήν ενός αγνού Χριστιανού και ενός σοφού και θεοπνεύστου ποιμένος. Άπαντα διδακτικά και μορφωτικά για τα υψηλά διδάγματα της Χριστιανοσύνης.

Απ’ όλα αυτά θα σταθούμεν σήμερα σε ένα. Σε κάποιαν συζήτηση που είχε ο Γέροντας με τον αργότερα Ηγούμενον Δαμασκηνόν. Ο τελευταίος αντελήφθη ότι ο Γέροντας άρχισε να κλαίει. Ζήτησε να μάθει. Δεν απαντούσε, Απλώς είπε. Κάτι θυμήθηκα. Επέμενε ο συνομιλητής. Με τα πολλά άρχισε να διηγείται και διέκοπτε πάλιν κλαίγοντας. Τελικώς ήρθε στο θέμα και είπε.

n  Σ’ ένα χωριό της Καρδίτσας το 1944, μετά την Θείαν Λειτουργίαν των Χριστουγέννων,  βγήκα στην Ωραίαν Πύλη και είπα το «μετά φόβου θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Ήλθαν όλοι με προπορευόμενα τα παιδιά.  Μία νεαρή μητέρα έφερε το σκελετωμένον παιδάκι της, άνοιξε το στοματάκι του και το κοινώνησα. αλλά (και άρχισε πάλιν ο Γέρων να κλαίει), το αδυνατιασμένο παιδάκι κρατούσε σφικτά  με τα χεράκια του  και με όση δύναμη είχε το ιερόν Μάκτρον και μου φώναζε κλαίγοντας.

n  Κι άλλο Παπούλη. Κι άλλο Παπούλη!!

n  Πεινούσε το παιδάκι μου. Λύγισαν τα γόνατά μου, μία τρεμούλα απλώθηκε σ’ όλο μου το κορμί, βούρκωσαν το μάτια μου και για να μη με δουν οι πιστοί, επέστρεψα στην Αγία Τράπεζα. Αφήκα το Ποτήριον και κάθισα σ’ ένα σκαμνάκι και έκλαψα και είπα με ανθρώπινον παράπονον. Γιατί Θεέ μου αφήκες την Πατρίδα μου να έλθει σε τέτοια δυστυχία; Λυπήσου Κύριε τα παιδιά μας.

Η ελαχίστη ποσότητα άρτου από το Άγιον Ποτήριον, εθεωρήθη νάμα από το σκελετωμένον παιδάκι, το οποίον ζητούσε κι άλλην κοινωνίαν!!. Όλοι τότε αναζητούσαν ίχνος τροφής και το θεωρούσαν ποσότητα! Οικογενειάρχης σε άλλον μέρος ζητούσε  «δύο εληές»!!! για εαυτόν και την οικογένειάν του.

Όσιε Βησσαρίωνα. Ο Θεός προστατεύει και τα παιδία  και εμάς και την Πατρίδα μας. Άλλοι εμποδίζουν την θέλησή του και δημιουργούν  δυστυχίες στον τόπον οι οποίες πολλές φορές είναι ανεπανόρθωτες. Οι άλλοι είναι οι άνθρωποι, ξένοι και δικοί. Στους δικούς μας τα βάρη πίπτουν διαχρονικώς στους ρυθμιστές της τύχης της Πατρίδος μας. Σ΄ αυτούς που αναθέσαμεν την πρόοδον, την ευημερίαν και την ευκοσμίαν της αγαπημένης μας Πατρίδος, αλλά δεν στάθηκαν αντάξιοι!!!

Το μέγεθος της αδυναμίας τους δυστυχώς εξικνείται  μέχρι των ημερών μας, όπου εν καιρώ ειρήνης έχομεν λιμοκτονούντες μεγάλους και παιδιά, τα οποία λαμβάνουν συσσίτιον πριν το Σχολείον,  οι δε μεγάλοι από φιλεύσπλαχνους γεύματα!!

Και τα δύο είναι ανεπαρκή, Δεν αποβάλλεται η πείνα. Γι’ αυτό μικροί και μεγάλοι φωνάζουν συνεχώς  και αγανακτισμένοι.

n  Κι άλλο Πρωθυπουργέ! Κι άλλο Πρωθυπουργέ!

                             

Μιχαήλ Στρατουδάκης