Χοζοβιώτισσα: Το Aιώνιον Θαύμα

Εορτάζονται  σήμερον τα Εισόδια της Θεοτόκου. Οι πιστοί όπως σε κάθε εορτήν της Θεοτόκου ευλαβούνται τα μέγιστα και πάντα ζητούν την βοήθειάν της σε κάθε δύσκολην περίπτωση, σε κάθε βαρείαν ασθένειαν.  Και για την θεραπείαν της ομιλούν περί  θαύματος.

Υπάρχει  όμως και ένα θαύμα το  οποίον δεν αναφέρεται σε θνητούς, αλλά στον οίκον της. Εκεί που θα προσέλθουν οι πιστοί για να την δοξολογήσουν. Οι αίνοι προς την Θεοτόκον γίνονται παντού, αλλά  και ομαδικώς στους  Ναούς. Ένα τέτοιον θείον οικοδόμημα είναι  και το Μοναστήρι της Παναγίας  Χοζοβιωτίσσης στην Νήσον Αμοργόν. Πολιούχος και κορυφαία θρησκευτική Εορτή της Νήσου.

Πρόκειται για οικοδόμημα μοναδικόν ανά την Υφήλιον από απόψεως Θέας και Αρχιτεκτονικής. Είναι κτισμένον, καλλίτερα προσκολημμένον στο κέντρον ενός κατακόρυφου ακροβουνίου, ύψους 600 μέτρων. Τριακόσια μέτρα, άνω κατακόρυφος  άγριος βράχος και τριακόσια μέτρα εμπρός άλλη κατακόρυφη πλαγιά απολήουσα στην καταγάλανην θάλασσαν, εκεί όπου ακριβώς γυρίστηκε η ταινία «Το απέραντον Γαλάζιον» του Λυκ Μπεσόν. Το μήκος  του είναι περίπου 50 μέτρα και το ύψος του στο σημείον του κωδωνοστασίου 25 μέτρα. Το πλάτος του στο σημείον της εισόδου είναι  πέντε μέτρα (5). Εσωτερικός τοίχος δεν υπάρχει. Τον αντικαθιστούν  τα βράχια με τις διάφορες ανά περίπτωση απολήξεις τους.   Είναι το «Μοναστήρι του ενός τοίχου», όπως χαρακτηριστικώς αποκαλείται.  Και  τι χώροι θα υπάρχουν, ίσως διερωτηθεί και  ευλόγως κάθε αναγνώστης. Υπάρχουν οι πιο κάτω.

Δωμάτια καλογήρων και χώροι επισκέψεων 100. Εκκλησίες 2. Τραπεζαρία για γεύμα πολλών  ατόμων.  Μαγειρεία. Φούρνος με ευρύ χώρον εναποθέσεων  κλάδων για το ψήσιμον των ψωμιών , Ρειό (αποθήκη), στέρνες νερού, διάδρομοι, αυλές δύο.

Όροφοι  οκτώ (8). Ένα από τα περίεργα των ορόφων είναι ότι δύο δεν συγκοινωνούν μεταξύ τους δηλαδή από τον δεύτερον δεν υπάρχει τρόπος να μεταβείς στον τρίτον παρά μόνον μέσω τετάρτου, παρακάμπτοντας  το ν τρίτον!

Για το κτίσιμόν του υπάρχουν πολλά κατά την παράδοση. Ότι το κτίζανε σε άλλο σημείον και το βράδυ ήταν γρεμισμένον. Και ότι την απορία την έλυσε η σμίλα, δηλαδή ένα καρφί το οποίον βρέθηκε ψηλά στον βράχον που είναι σήμερα το Μοναστήρι. Το καρφί αυτό το είχα ιδεί και εγώ πολλές φορές. Ήταν πολύ ψηλά πάνω από το κωδωνοστάσιον. Αδύνατον να το πλησιάσει άνθρωπος, ούτε με τεχνικά μέσα. Κατέπεσε στις 12 Οκτωβρίου 1952. Η Μονή  εκτίσθη τω 1088 επί Αυτοκράτορος Αλεξίου Κομνηνού. Η σμίλα πότε ενεπήχθη στον βράχον είναι άγνωστον Από τότε; Τον περίεργον στην σμίλαν είναι ότι ήτο εμπεπηγμένη εντός του βράχου κατά δύο εκατοστά ενώ το μήκος της είναι περίπου 25 εκατοστά. Το άλλον περίεργον είναι ότι  κατά την πτώση ευρέθη εντός της αυλής που είναι οι καμπάνες,  ενώ έπρεπε να εκτιναχθεί εκτός της Μονής, καθότι ο βράχος είναι στην αυτήν κάθετον με τον εξωτερικόν τοίχον του κτηρίου και,  εκείνη ευρέθη προς τα έσω!!  Φυλάσσεται ως κειμήλιον στον Ναόν της Μονής.

Το Μοναστήρι εκτίσθη με τεράστιους τόννους πέτρας. Πως μετεφέρθησαν εκεί τα υλικά χωρίς την ύπαρξη δρόμου είναι και αυτό θαύμα.ληψη

Το μεγαλύτερον όμως θαύμα είναι η θέα του.  Θαύμα αιώνιον και ακατάλυτον, το οποίον καθηλώνει  και συγκλονίζει  κάθε θεατήν. Να ευτυχήσετε να το απολαύσετε όσοι δεν το έχετε επισκεφθεί. Γένοιτο και εις έτι πολλά.

Μιχαήλ Στρατουδάκης