Πώς να σχεδιάσεις το πορτρέτο ενός ανεμοστρόβιλου;

Πώς να σχεδιάσεις το πορτρέτο ενός ανεμοστρόβιλου; ενός μηχανισμού κλειδωμένου ιδεολογικά σε μια λογική πολέμου με κάθε στοιχείο δημοκρατίας, ενός μηχανισμού που τρέφεται αποκλειστικά με σπατάλη ενέργειας; Ρουβίκωνας, μια ομάδα που φέρει όλα τα συμπτώματα της πιο αρρωστημένης σχέσης του λαού με την εξουσία. Μια σχέση που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στην ανικανότητα της επίσημης πολιτείας να ξεπεράσει τα δεσμά του συναισθήματος των αριστερίστικων καταβολών της και να δράσει ως οργανωμένο κράτος. 

Ο Ρουβίκωνας για πολλοστή φορά προκαλεί, αλωνίζει, τροκρατεί, απειλεί, καταστρέφει ανθρώπους, κτίρια, καριέρες και διαδρομές. Μετά την εισβολή του στο Υπουργείο Αγροτικής ανάπτυξης, στο Υπουργείο Υποδομών, στο Υπουργείο Εξωτερικών, στον Σύνδεσμο Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδας, σε διάφορες δημόσιες υπηρεσίες, σε τηλεοπτικούς σταθμούς και σε πρεσβείες, έφτασε και στα πανεπιστήμια γνωρίζοντας πως η ιστορία με το πανεπιστημιακό άσυλο, αποτελούσε και αποτελεί, μια πικροπληγή.
Αναρωτιέμαι τι ξέρουν αυτοί οι άνθρωποι με υπερβολή ταυτότητας για τους άλλους, αυτούς με τις οξείες ευαισθησίες και τα σταθερά πνεύματα, τι μπορεί να ξέρουν από τέχνη, από πολιτισμό και δημιουργία; Γιατί μέχρι στιγμής φωτίζουν το πιο άναρχο, άγριο και αγενές κομμάτι τους τονίζοντας την ιδέα της διαφοράς και υπηρετώντας την κουλτούρα της διάλυσης των πάντων.
Κι η πολιτεία που είναι; Αν δεν κάνω λάθος ο ρόλος της είναι να διασφαλίζει την κοινωνική τάξη και την ακαδημαική ευρυθμία καταστέλλοντας οποιαδήποτε μορφή βίας ή παρανομίας στο χώρο. Σταδιακά και σταθερά αποσυντίθεται το κύριο σώμα της παιδείας για να σχηματίσει ένα μέγεθος που πολεμά κάθε έννοια δημοκρατίας και πολιτισμού και αυτή εμμένει σε ρόλο άπραγου παρατηρητή. Δεν την απασχολεί σε ποιούς έχει παραδόσει την σκυτάλη; Γιατί; Καταντήσαμε να έχει περισσότερη παρουσία και εξουσία αυτός που κοινωνικά «τραυλίζει» από τον ομιλητικό, ο αιθεροβάμονας από τον πραγματιστή, η εξαίρεση από τον κανόνα και η μειονότητα από την πλειοψηφία.
Ποιος πρέπει δηλαδή να ασχοληθεί με μια κοινωνική πληγή που σκιαγραφεί ορίζοντα ολοκληρωτισμού, ποιός οφείλει να την οριοθετήσει, να την περιορίσει ή να την θεραπεύσει εξαλείφοντας την; Μήπως θα πρέπει να βρούμε υφάλμυρο άσυλο σ’ άλλη χώρα δεδομένου πως σε λίγο θα υποδεχόμαστε όλους αυτούς τους «ιδεολόγους» με πυρσούς και τρομπέτες; Μα περνάς διαφορα στάδια και φτάνεις σ’ ένα τερματικό όπου η απαίτηση είναι ο μόνος τρόπος που έχεις. Φεύγεις από το στάδιο της δειλίας, της διακριτικότητας, της ευγένειας ή της σιωπής και απλά απαιτείς. Ε λοιπόν σ αυτό το στάδιο είμαστε τώρα, απαιτούμε να πράξουν τα αυτονόητα.
Και η πνευματική ελίτ αυτού του τόπου τι κάνει; Πώς γίνεται σε μια εποχή που είναι λιγότερο εσωτερικά «ντυμένη» από το κράτος, ελεύθερη, να εμφανίζεται κουμπωμένη μέχρι τον λαιμό; Σε μια εποχή που υποτίθεται πως έχει τον χρόνο και τα μέσα να συζητήσει τα σοβαρά και να κοινωνήσει τις απόψεις της, να μην βλέπει όλο αυτό που συμβαίνει στα πανεπιστήμια και σηκώνει τόση σκόνη;
Πού είναι αυτή η πυρίμαχη φυλή προσώπων που ορκίστηκε να υπηρετεί το πνεύμα;
Κάθε μέρα τραυματίες πολέμου σε καιρό ειρήνης! Κάθε μέρα «γεγονότα» που ενισχύσουν την αντίληψη της απειλής για το μέλλον αυτού του τόπου! Γιατί;
Προσοχή, γιατί η άρνηση μιας ανάγκης, την επιδεινώνει, την κάνει πιο θελκτική...Δεν μπορεί να είμαστε διαρκώς σε σβέση των επιθυμιών μας!