ΘΡΥΛΟΙ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝΥΜΙΑ . ΜΕΡΟΠΗ

Ξεκίνησαν οι Δωριείς – Ηρακλείδες από την Δωρίδα και από το Ρίο πέρασαν στην Πελοπόννησο περίπου το 1148 π.Χ. Ήταν ομάδες από την Ήπειρο την Αιτωλία, άλλοι που κατοικούσαν στις όχθες του Τιταρίσιου ποταμού και προτίμησαν το Ρίο επειδή οι πρόγονοί τους είχαν αποτύχει παλαιότερα από τον Ισθμό. Είχαν χωριστεί σε ομάδες και άρχισαν να κατακτούν την Χώρα. Στο Άργος πήγε ο Τήμενος, στην Σπάρτη ο Αριστόδημος, στην Μεσσηνία ο Κρεσφόντης και στην Κορινθία ο Αλήτης.

Εμείς στο παρόν σημείωμά μας θα ασχοληθούμε με τον Κρεσφόντη που πήρε την Μεσσηνία.
Για να πάρει την Μεσσηνία Ο Κρεσφόντης, έκανε μία απατεωνιά.. Και να τι έκανε.
Κανονικά αρχηγός του στρατού που κατέλαβε την Μεσσηνία, ήταν ο Αριστόδημος που πριν τελειώσει η κατάκτηση πέθανε και άφησε δυο ανήλικα τα οποία επιτρόπευε ο Κρεσφόντης γιατί ήταν και θείος τους. Οι αξιωματούχοι των Δωριαίων δεν ήθελαν το Κρεσφόντη και επειδή στην καταγωγή ήταν Θηβαίος και επειδή δεν ήταν δίκαιο να αδικήσουν τα τέκνα του Αριστόδημου. Τότε ο Κρεσφόντης πρότεινε να ρίξουν κλήρο και σε όποιον τύχει, να πάρει την Μεσσηνία πράγμα που συμφώνησαν. Ο Τήμενος που ήταν μιλημένος από τον Κρεσφόντη, έκαμε τους κλήρους. Μέσα σε μία υδρία έβαλαν δυο χωμάτινους βόλους, έναν για τα παιδιά του Αριστόδημου και έναν για τον Κρεσφόντη. Των παιδιών ο βόλος είχε ξεραθεί στον ήλιο ενώ του Κρεσφόντη τον έψησε στη φωτιά. Φυσικά ο βόλος των παιδιών διαλύθηκε και έτσι βγήκε ο βόλος του Κρεσφόντη που πήρε με απάτη την Μεσσηνία.

Παρά την απάτη που έκανε ο Κρεσφόντης ήταν ένας καλός βασιλιάς. Δεν ξεσπίτωσε τους κατοίκους που βρήκε στην Μεσσηνία, και μοίρασε δίκαια την γη. Μετά παντρεύτηκε την κόρη του Κύψελου που ήταν βασιλιάς της Αρκαδίας την Μερόπη. Έκανε τρία παιδιά με τελευταίο τον Αίπυτο. Παλαιότερα τα ανάκτορα των βασιλέων την Μεσσηνίας, ήταν στην Ανδανία η στην Αρήνη αλλά όταν βασιλιάς ήταν ο Νέστωρ ήταν στην Πύλο. Ο Κρεσφόντης όμως έχτισε καινούργια ανάκτορα στον Στενύκληρον που ήταν στην πεδιάδα βόρεια του σημερινού Μελιγαλά.
Όπως είπαμε παραπάνω ο Κρεσφόντης ήταν δίκαιος βασιλιάς, προστάτεψε τους φτωχούς από τους άρπαγες πλούσιους οι οποίοι αποφάσισαν να τον βγάλουν από την μέση. Ο άρχοντας Πολυφόντης, σκότωσε τον Κρεσφόντη και τα παιδιά του εκτός από τον μικρό τον Αίπυτο που τον άφησε στην μητέρα του την Μερόπη την οποία και πήρε με την βία σύζυγό του. Στα χέρια του Πολυφόντη ήταν δύσκολη η ζωή της Μερόπης και του Αίπυτου και έψαχναν ευκαιρία να το σκάσουν και να ξεφύγουν από την τυραννία του. Όταν τους δόθηκε η ευκαιρία, η Μερόπη φυγάδεψε το Αίπυτο αρχικά στον πατέρα της τον Κύψελο και στην συνέχεια σε σπίτι φίλων της στην Αιτωλία, ευρισκόμενη σε τακτική επικοινωνία με τον γυιό της μέσω απεσταλμένων, χωρίς όμως να τον συναντά.. Ο βασιλιάς Πολυφόντης ήθελε να εξοντώσει και τον τελευταίο απόγονο του Κρεσφόντη και είχε τάξει μεγάλη αμοιβή σε αυτόν που θα σκότωνε τον Αίπυτο. Όταν λοιπόν ο Αίπυτος ενηλικιώθηκε και θέλοντας να εκδικηθεί τον φόνο του πατέρα του και των αδελφών του, παρουσιάστηκε στον Πολυφόντη και προσποιούμενος του είπε ότι αυτός σκότωσε τον Αίπυτο και ζητούσε την αμοιβή του. Αυτό το έκανε για να του δοθεί η ευκαιρία να σκοτώσει τον Πολυφόντη . Η μητέρα του η Μερόπη επειδή δεν τον είχε ειδεί απο μικρό, δεν τον αναγνώρισε και πιστεύοντας ότι αυτός ήταν ο φονέας του γυιού της προσπάθησε να τον σκοτώσει. Ευτυχώς όμως αναγνωρίστηκαν γυιός και μητέρα και μαζί σκότωσαν τον Πολυφόντη και έγινε έτσι ο Αίπυτος βασιλιάς στην Μεσσηνία, όπου συνέχισε την δίκαιη βασιλεία του πατέρα του. Ο Αίπυτος απέκτησε τόση τιμή που οι απόγονοί του ονομάστηκαν Αιπυτίδες. Ο τραγικός ποιητής ο Ευριπίδης έχει γράψει την περίφημη τραγωδία ''ΚΡΕΣΦΟΝΤΗΣ'' με αφορμή τα παραπάνω.
Ο περιηγητής Παυσανίας δεν μας αναφέρει κάτι για το τέλος της Μερόπης αλλά εικάζεται ότι πρέπει να ήταν ειρηνικό αφού ο γυιός της έγινε βασιλιάς.
Η Μεσσηνία πέρασε πολλά όπως όλη η Ελλάδα. 3.000 χρόνια από τότε συνέβησαν καταστροφές, κατακτήσεις του τόπου πολλές από διάφορους λαούς βαρβάρους η ''πολιτισμένους'' αλλά η τελευταία η πιο σκοταδιστική και μακροχρόνια η τουρκική, έσβησε κάθε ανάμνηση του μεγαλείου, του μύθου και της ιστορίας αυτού του τόπου.
Υπάρχουν όμως πάντα κάποιοι άνθρωποι φωτισμένοι, ανήσυχοι, πατριώτες, που ψάχνουν και βρίσκουν την θαμμένη σπίθα , την ρίζα και την ανασταίνουν.
Ο μεγάλος μας λαογράφος και πατριώτης μας, ο Νικόλαος Πολίτης - πόσοι τάχα τον ξέρουν ;- πριν από 95 χρόνια πρότεινε στα χωριά που είχαν τούρκικα ονόματα να δοθούν τα ελληνικά ονόματα που είχε ο τόπος από χιλιάδες χρόνια πριν γιατί αυτό είναι το δίκαιο και το πατριωτικό.
Έτσι το χωριό μας από Τσαούσι έγινε ΜΕΡΟΠΗ, αφου ενώθηκε με τους οικισμούς (Ι.)Σπανοχώρι και Μούστα.
Στον Νικ. Πολίτη οφείλουν το όνομά τους η Οιχαλία , η Ανδανία ,ο Στενύκλαρος , το Καρνάσιο, η Βαλύρα και τόσα άλλα χωριά.
Το χωριό μας η Μερόπη, φέρνει τώρα ένα όνομα βαρύ και από τα παλιά. Είναι ένα κοινό ελληνικό χωριό, μα για μας τους Μεροπαίους είναι το πιο σημαντικό. Ας φροντίζουμε οι πράξεις μας να του γίνονται στολίδια. Δ.Π.