ΙΣΤΟΡΙΑ,ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ,ΠΑΡΑΔΟΣΗ.: 1453 - 2013: Ψάχνοντας για τον «Μαρμαρωμένο»

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

1453 - 2013: Ψάχνοντας για τον «Μαρμαρωμένο»

Ιωάννης Δαλματάς, Θεόφιλος Παλαιολόγος, Δον Ροδρίγκο Ντε Τολέδο… Γνωρίζει κάποιος Έλληνας τα συγκεκριμένα ονόματα; Ξέρει το τι ακριβώς έκαναν αυτοί οι τρεις άνθρωποι 560 έτη πριν; Ίσως το όνομα Παλαιολόγος να μας υπομιμνήσκει τον μεγαλύτερης διάρκειας αυτοκρατορικό Οίκο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, ή Βυζαντίου ή όπως αλλιώς θα ήθελε κάποιος να ονοματίσει τη μεγαλύτερη σε χρονική διάρκεια κρατική οντότητα που έζησε και έδρασε ποτέ στην Ευρασία.

Του Γεωργίου Κ. Φίλη

Διδάκτωρος Γεωπολιτικής,

Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας & Άμυνας (www.i-sda.eu)

Οι τρεις αυτοί άνθρωποι τις πρώτες πρωινές ώρες της 29ης Μαΐου του 1453 ακολούθησαν τον τελευταίο μαρτυρικό Αυτοκράτορα των Ρωμαίων, τον Κωνσταντίνο ΙΑ’ Παλαιολόγο, τον επονομαζόμενο και Δραγάση (Δράκο) στην ύστατη εφόρμησή του στα στίφη των Οθωμανών που είχαν διαρρήξει τα τείχη στην Πύλη του Αγίου Ρωμανού.
Οι τρεις αυτοί άντρες, δύο Έλληνες/Ρωμαίοι/Ρωμιοί και ένας Ισπανός με δάκρυα στα μάτια ακολούθησαν τον άριστο των Ελλήνων στην αιωνιότητα και στην αθανασία. Χωρίς να έχουν καμία υποχρέωση, αντιλαμβανόμενοι όμως μία ιστορική πορεία… 1123 ετών, από το 330 μ.Χ. έως το 1453 μ.Χ., αποφάσισαν πως θα έπρεπε να δώσουν ένα αντάξιο τέλος στο λαμπρότερο «τέκνο» του Ελληνορωμαϊκού πολιτισμού, την Βυζαντινή αυτοκρατορία η οποία με την ιστορική της πορεία, το εκπολιτιστικό της έργο και τέλος με την θυσία της έδωσε τον χρόνο και το δικαίωμα, σε όλους αυτούς οι οποίοι ονομάζονται «Ευρωπαίοι» ή «Δυτικοί» σήμερα να… κατέβουν από τα δέντρα, να βγουν από τα σπήλαια, να αυτοδιαφημιστούν σήμερα ως… πολιτισμένοι και να μας κουνάνε με ύφος χιλίων Καρδιναλίων το δάχτυλο.

Η λαμπρή ιστορική πορεία του Βυζαντίου μετά από αιώνες λησμονιάς – στην καλύτερη των περιπτώσεων, ή κατασυκοφάντησης και υποβάθμισης – στην χειρότερη, έχει αρχίσει να λαμβάνει την θέση που της αξίζει. Τις τελευταίες δεκαετίες δυτικοί, και όχι μόνο, ερευνητές και καθηγητές γράφουν και δημοσιεύουν άρθρα, μελέτες και αναλύσεις οι οποίες και εξαίρουν την σημασία του «Θεοφύλακτου Κράτους» στην ιστορική πορεία της Ευρασίας και ειδικά του πολιτισμού ο οποίος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως… ευρωπαϊκός.
Επειδή όμως ο τρόπος που ρίχνει κάποιος την αυλαία και αποχωρεί από την ιστορική σκηνή, είτε πρόκειται για ανθρώπινη ύπαρξη είτε πρόκειται για μία κοινωνική ομάδα, είτε πρόκειται για κράτος, καταδεικνύει το ήθος του, την ταυτότητά του, τον τρόπο που αξιολογεί και αντιλαμβάνεται τα πράγματα αλλά και τον ίδιο του τον εαυτό εκτιμούμε πως έχει μέγιστη αξία να παρουσιάσουμε την τελευταία ομιλία του Αθάνατου, του «Μαρμαρωμένου Βασιλιά», λίγες ώρες πριν περάσει στην αιωνιότητα και στο συλλογικό συνειδητό και ασυνείδητο του Ελληνικού Έθνους. Ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος στις 28 Μαΐου, στην προσπάθειά του να εμψυχώσει και να παροτρύνει τους ξένους συμμάχους αλλά και τους συμπατριώτες του εκφωνεί έναν λόγο τον οποίο κάθε Ελληνόπαις θα έπρεπε να τον διδασκόταν στα σχολεία, εάν αυτά βέβαια θα ήθελαν να βγάζουν Έλληνες και όχι Ελληνόφωνους…
Από τον «λαό Αρχόντων» στο ελληνόφωνο προτεκτοράτο
Με την ομιλία του αυτή ο Μέγιστος τον Ελλήνων (ας μας συγχωρέσουν αυτοί που πιστεύουν πως τον τίτλο αυτό θα έπρεπε να τον έχει ο… Κ. Καραμανλής και ο Α. Παπανδρέου), εντυπώνει και το ιδεολογικό πλαίσιο του κράτους το οποίο επί 1.123 έζησε και λειτούργησε ως το «Βασίλειο των Ουρανών» στην Γη: «Είμαστε απόγονοι Ρωμαίων και Ελλήνων» υπογραμμίζει ο Αυτοκράτορας, «είμαστε λαός Αρχόντων» λέει ο Βασιλέας, ίσως τελικά η συγκεκριμένη ομιλία να μην είναι και άσχετη των στιγμών που διανύει το νέο-ελληνόφωνο προτεκτοράτο που θέλει να φέρει το όνομα Ελλάς σήμερα, ίσως ο συγκεκριμένος λόγος να μην αναφέρεται στους άρχοντες της εποχής εκείνης αλλά και της σημερινής.
Λέει λοιπόν ο Μέγιστος τον Ελλήνων τα εξής:
«Ευγενέστατοι άρχοντες και εκλαμπρότατοι δήμαρχοι και στρατηγοί, και γενναιότατοι συστρατιώτες, και όλος ο πιστός και τίμιος λαός, ξέρετε καλά πως έφτασε η ώρα που ο εχθρός της πίστης μας θέλει με κάθε τέχνασμα και τρόπο να μας στενοχωρήσει περισσότερο και να μας κάνει πόλεμο σφοδρό, με μεγάλες συγκρούσεις και συρράξεις από στεριά και θάλασσα, για να κατορθώσει και να χύσει το δηλητήριό του, σαν φίδι, και να μας καταπιεί σαν ανήμερο λιοντάρι.
Σας λέω λοιπόν να σταθείτε αντρειωμένοι και γενναιόψυχοι, όπως κάνατε πάντοτε ως τώρα εναντίον των εχθρών της πίστης. Σας παραδίνω την εκλαμπρότατη και φημισμένη αυτή πόλη, πατρίδα σας και βασίλισσα των πόλεων. Ξέρετε καλά, αδέρφια, ότι για τέσσερις λόγους οφείλουμε όλοι να προτιμήσουμε το θάνατο παρά τη ζωή: πρώτον, για την πίστη και την ευσέβειά μας δεύτερον, για την πατρίδα τρίτον, για το βασιλέα και το Χριστό και τέταρτον, για τους συγγενείς και φίλους.
Λοιπόν αδέρφια, αν οφείλουμε να αγωνιστούμε μέχρι θανάτου για έναν και μόνο από τους τέσσερις αυτούς λόγους, πολύ περισσότερο για όλους μαζί, όπως προφανώς κατανοείτε. Αν για τις αμαρτίες μας παραχωρήσει ο Θεός τη νίκη στους ασεβείς, θα διακινδυνεύσουμε υπέρ της πίστεως της αγίας που μας παραχώρησε ο Χριστός με το αίμα του. Αυτό είναι το σπουδαιότερο απ’ όλα. Τι θα ωφεληθεί κανείς αν κερδίσει τον κόσμο όλο και χάσει την ψυχή του; Δεύτερον, χάνουμε έτσι μια περίφημη πατρίδα και, ακόμη, την ελευθερία μας. Τρίτον, χάνουμε την άλλοτε περιφανή και σήμερα ντροπιασμένη, ταπεινωμένη και εξουθενωμένη βασιλεία, η οποία γίνεται έρμαιο του ασεβούς τυράννου. Τέταρτον, στερούμεθα τις προσφιλείς γυναίκες και τα παιδιά μας και τους συγγενείς μας. Ο αλιτήριος αυτός αμιράς έχει πενήντα εφτά ημέρες αφότου ήρθε, και μας πολιορκεί και μας πολεμάει νυχθημερόν, με κάθε τέχνασμα και με όλη του την ισχύ. Χάρη στον παντεπόπτη Χριστό και Κύριό μας, διώχτηκε ντροπιασμένος κακήν κακώς πολλές φορές ως τώρα από τα τείχη.
Μη δειλιάσετε και τώρα, αδερφοί, επειδή το τείχος έπεσε σε μερικά μέρη από τα βλήματα και τις εκπυρσοκροτήσεις των τηλεβόλων, γιατί, όπως και εσείς βλέπετε, όπως μπορούσαμε το διορθώσαμε. Εμείς κάθε ελπίδα μας τη στηρίζουμε στην ακαταμάχητη δύναμη του Θεού. Αυτοί έχουν πλήθος όπλα και στρατό και ιππικό, αλλά εμείς έχουμε πίστη στο όνομα του Κυρίου και σωτήρα και, δεύτερον, στα χέρια μας και τη δύναμή μας, που μας χάρισε η θεία πρόνοια. Ξέρω ότι αυτό το αναρίθμητο μπουλούκι των εχθρών, καθώς είναι η συνήθειά τους, θα βαδίσει εναντίον μας με βαναυσότητα και με έπαρση, με πολύ θράσος και βία, για να μας συνθλίψουν, λόγω του ολιγάριθμου της παράταξής μας, και να μας καταπονήσουν με την κούραση, και με φωνές πολλές και ισχυρές να μας φοβίσουν.
Τις φλυαρίες τους αυτές τις ξέρετε καλά και δεν είναι ανάγκη να μιλήσουμε γι’ αυτές. Και σε λίγη ώρα θα τα κάνουν όλα αυτά, και θα πετάξουν πάνω μας σαν άμμο της θάλασσας αναρίθμητες πέτρες, βέλη και βλήματα. Ελπίζω να μη μας βλάψουν με αυτά, γιατί βλέποντάς σας χαίρομαι πολύ και τρέφω τη σκέψη μου με ελπίδες σαν κι αυτή, δηλαδή πως, αν και είμαστε λίγοι, είμαστε ωστόσο πολύ επιδέξιοι, επιτήδειοι, ρωμαλέοι, δυνατοί, ικανοί για μεγάλα έργα, και καλά προπαρασκευασμένοι. Με τις ασπίδες σας καλύπτετε καλά τα κεφάλια σας στις συμπλοκές και τις συρράξεις. Το δεξί σας χέρι, που κρατάει τη ρομφαία, να είναι πάντοτε μακρύ. Οι περικεφαλαίες σας, οι θώρακες και η σιδερέ νια πανοπλία σας είναι πολύ ικανά, όπως και τα άλλα σας όπλα, και στη συμπλοκή θα σας εξυπηρετήσουν πολύ. Οι αντίπαλοι ούτε έχουν τέτοια ούτε γνωρίζουν να τα χρησιμοποιούν. Εσείς είσαστε, επίσης, προστατευμένοι πίσω από τα τείχη, και οι απροστάτευτοι δύσκολα προχωρούν. Γι’ αυτό γίνετε μαχητές έτοιμοι, ισχυροί και μεγαλόψυχοι, για όνομα του Θεού.
Μιμηθείτε τους λίγους ελέφαντες των αρχαίων Καρχηδονίων, που μόνο με τη φωνή και την όψη τους έτρεψαν σε φυγή μέγα πλήθος ρωμαϊκού ιππικού. Και αν είχαν τη δύναμη να τρέψουν σε φυγή ζώα χωρίς λογική, πόσο μάλλον εμείς που είμαστε κύριοι των ζώων αυτοί που έρχονται να μας αντιπαραταχθούν σαν ζώα χωρίς λογική, είναι χειρότεροι απ’ αυτά. Τα δόρατά μας, οι ρομφαίες μας, τα τόξα μας και τα ακόντιά μας θα στραφούν εναντίον τους.
Και φανταστείτε πως παίρνετε μέρος σε κυνήγι αγριόχοιρων, για να καταλάβουν οι ασεβείς ότι δεν αντιμάχονται με ζώα χωρίς λογική, όπως είναι αυτοί, αλλά με άρχοντες, και αφέντες τους, και απογόνους των Ελλήνων και των Ρωμαίων.
Ξέρετε καλά πως ο ασεβέστατος αυτός αμιράς και εχθρός της αγίας μας πίστης, χωρίς καμιά δικαιολογημένη αιτία, καταπάτησε την ειρήνη που είχαμε και αθέτησε τους πολλούς του όρκους χωρίς να λογαριάζει τίποτε φτάνοντας ξαφνικά εδώ έστησε οχυρό στο στενό του Ασωμάτου, για να μπορεί να μας βλάπτει κάθε μέρα. Τα χωράφια μας, τους κήπους μας, τα οικογενειακά μας καταφύγια, τα σπίτια μας τα έχει κιόλας πυρπολήσει. Τους αδερφούς μας τους Χριστιανούς, όσους βρήκε, τους θανάτωσε και τους αιχμαλώτισε. Διέλυσε τη φιλία μας και έπιασε φιλίες με τους κατοίκους του Γαλατά, και αυτοί χαίρονται, μη γνωρίζοντας και αυτοί οι ταλαίπωροι το μύθο του παιδιού του γεωργού, που έψηνε σαλιγκάρια και είπε “ω ανόητα ζώα” και τα λοιπά.
Ήρθε λοιπόν, αδερφοί, και μας απέκλεισε, και κάθε μέρα έχει ανοιχτό το αχανές στόμα του για να βρει ευκαιρία να μας καταπιεί, εμάς και την Πόλη που έκτισε ο τρισμακάριστος και μέγας βασιλεύς Κωνσταντίνος, και την αφιέρωσε στην πάναγνη και αειπάρθενη δέσποινά μας, τη Θεοτόκο και τη χάρισε σ’ εκείνη, ώστε να είναι Κυρία της Πόλεως, αλλά και σύμμαχός της και σκέπη της πατρίδας μας και καταφύγιο των χριστιανών, ελπίδα και χαρά όλων των Ελλήνων, το καύχημα όλων που ζουν κάτω από τον ήλιο. Και αυτός ο ασεβέστατος την άλλοτε περιφανή και ζωηρή σαν ρόδο του αγρού Πόλη θέλει να την υπαγάγει υπό την εξουσία του.
Αφού η αυτοκρατορία μας υποδούλωσε, μπορώ να πω, σχεδόν όλη την υφήλιο, και υπόταξε κάτω από τα πόδια της τον Πόντο, την Αρμενία, την Περσία, την Παφλαγονία, Αμαζόνες και Καππαδοκία, Γαλατία και Μηδία, Κολχούς και Ίβηρες, Βοσποριανούς και Αλβανούς, Συρία και Κιλικία και Μεσοποταμία, Φοινίκη και Παλαιστίνη, Αραβία και Ιουδαία, Βακτριανούς και ΣκύΘες, Μακεδονία και Θεσσαλία, Ελλάδα, Βοιωτία και Λοκρούς και Αιτωλούς, Ακαρνανία, Αχαΐα και Πελοπόννησο, Ήπειρο και Ιλλυρικό, τους Λυχνίτες κοντά στην Αδριατική, Ιταλία, Τοσκάνη, Κέλτες και Κελτογαλάτες, Ιβηρία ως τα Γάδειρα, Λιβύη και Μαυριτανία και Μαυρουσία, Αιθιοπία, Βελέδες Σκούδη, Νουμιδία και Αφρική και Αίγυπτο, Τώρα σκέφτεται αυτός να μας υποδουλώσει, και την Πόλη που κυριαρχεί στον κόσμο να την υποτάξει σε ζυγό και δουλεία, και τις άγιες εκκλησίες μας, όπου προσκυνούνταν η αγία Τριάδα και δοξολογούνταν ο Θεός, και όπου οι άγγελοι ακούγονταν να υμνούν τη Θεία και ένσαρκη πρόνοια του Λόγου του Θεού, Θέλει να τις κάνει προσκύνημα της δικής του βλασφημίας και του ανόητου ψευδοπροφήτη του Μωάμεθ, και στάβλο για άλογα και καμήλες. Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, θυμηθείτε όλα αυτά, για να μνημονεύουν τη δόξα σας και την ελευθεροφροσύνη σας αιώνια».
Στράφηκε τότε στους Ενετούς, που στέκονταν προς τα δεξιά και τους είπε:
«Ευγενείς Ενετοί, αγαπημένοι αδερφοί μας εν Χριστώ τω Θεώ, άνδρες ισχυροί και δυνατοί στρατιώτες και δόκιμοι στους πολέμους, εσείς που με τις αστραφτερές σας ρομφαίες θανατώσατε πολλές φορές πλήθος Αγαρηνών, και το αίμα τους έτρεξε από τα χέρια σας σαν ποτάμι, σας παρακαλώ σήμερα την πόλη τούτη, που βρίσκεται σε τόση συμφορά πολέμου, να την υπερασπιστείτε ολόψυχα. Γνωρίζετε πως πάντα την είχατε δεύτερη πατρίδα σας και μητέρα σας. Σας λέω λοιπόν άλλη μια φορά, και σας παρακαλώ, αυτή την ώρα να ενεργήσετε ως φίλοι της πίστης, ομόθρησκοι και αδερφοί».
Κατόπιν, γυρίζοντας προς τα αριστερά, λέει στους Γενουάτες:
«Ω Γενουάτες, αδερφοί εντιμότατοι, άντρες πολεμιστές και μεγαλόκαρδοι και φημισμένοι, ξέρετε καλά και καταλαβαίνετε ότι η δυστυχισμένη αυτή πόλη δεν ήταν πάντοτε μόνο δική μου, αλλά και δική σας, για πολλές αιτίες. Εσείς μας βοηθήσατε πολλές φορές πρόθυμα, και με τη δική σας συνδρομή σώθηκε από τους Αγαρηνούς εχθρούς. Τώρα πάλι έφτασε ο καιρός να δείξετε, βοηθώντας την, την αγάπη σας εν Χριστώ, την ανδρεία σας και τη γενναιότητά σας».
Και γενικά, αφού στράφηκε προς όλους, είπε:
«Δεν έχω καιρό να πω περισσότερα μοναχά το ταπεινωμένο σκήπτρο μου το αναθέτω στα χέρια σας, για να το διαφυλάξετε με προθυμία. Σας παρακαλώ ακόμα, και ζητώ την αγάπη σας, να είστε πειθαρχικοί στους στρατηγούς σας, τους δημάρχους και τους εκατόνταρχους, ο καθένας κατά την τάξη του, τη θέση του και την υπηρεσία του. Να ξέρετε τούτο: αν από μέσα από την καρδιά σας φυλάξετε τις εντολές μου, ελπίζω στο Θεό ότι θα λυτρωθούμε από την παρούσα δίκαιη απειλή Του. Δεύτερον, σας περιμένει στον ουρανό το αδαμάντινο στεφάνι, και η μνήμη σας θα είναι αιώνια και άξια στον κόσμο».
Με αυτά τελείωσε τη δημηγορία του, ευχαριστώντας με δάκρυα και στεναγμούς το Θεό, ενώ όλοι, με ένα στόμα, του αποκρίνονταν με δάκρυα λέγοντας: «θα πεθάνουμε για την πίστη του Χριστού και την πατρίδα μας». Τα άκουσε ο αυτοκράτωρ και, αφού τους ευχαρίστησε θερμά, υποσχόμενος πολλές δωρεές, τους είπε τέλος: «Λοιπόν, αδερφοί και συμμαχητές, να είσαστε έτοιμοι το πρωί. Με τη χάρη και την αρετή που μας δώρισε ο Θεός και με τη βοήθεια της Αγίας Τριάδος, στην οποία αναθέτουμε “την πάσαν ελπίδα μας”. θα κάνουμε τον εχθρό να φύγει κακήν κακώς και ντροπιασμένος από εδώ».
Η σημερινή αντιστοίχιση των όρων
Διαβάζοντας τις παραπάνω γραμμές το μυαλό κάποιου δεν μπορεί να μην κάνει τις αντιστοιχίσεις του σήμερα με το εχθές, δεν μπορεί να μην δει τις ομοιότητες του μεσαιωνικού «τριγώνου» Βυζαντινοί - Δυτικοί / Παπικοί - Οθωμανοί με το σύγχρονο «τρίγωνο» Έλληνες - Δύση / Τρόικα - Τουρκία, να ανακαλύψει τις ομοιότητες στην τωρινή με την τότε ισορροπία δυνάμεων αλλά και τις διαμορφούμενες σχέσεις εξάρτησης του ενός παράγοντα από τον άλλον.
Πέραν των παραπάνω… ρομαντικών, το μεγάλο ερώτημα που οφείλουμε να θέσουμε στους εαυτούς μας είναι εάν η χώρα μας διαθέτει σήμερα τα πολιτικά αναστήματα που θα μπορούσαν να την οδηγήσουν με ασφάλεια σε «απάνεμα λιμάνια» (όχι φυσικά σε εκείνα του Γ. Παπανδρέου, όπως μας τα υποσχέθηκε εκείνο το πρωινό του Αγίου Γεωργίου του 2010 από το Καστελόριζο), ή τουλάχιστον η διαχείριση της κρίσης να γίνει από εδώ και πέρα με τέτοιον τρόπο ώστε να επιτρέψει στη χώρα να ξανασηκωθεί όρθια και να συνεχίσει το ταξίδι της στην Ιστορία.
Πολλοί από εμάς δεν συνειδητοποιούμε την κρισιμότητα των στιγμών που περνάει ο τόπος μας. Στο μυαλό μας δεν περνάει ούτε το τι θα συμβεί μετά από μία έξοδο από το ευρώ ή μετά από μία κατάρρευση του ευρώ, ούτε οι συνέπειες της σημερινής μας κατάστασης στο μεσοπρόθεσμο μέλλον, ούτε φυσικά και το πόσο εύκολα θα μπορούσε να αποφασίσει ο αντίπαλος να επιχειρήσει να αξιοποιήσει τη δύσκολή μας στιγμή προς όφελος του, κάτι το οποίο άλλωστε πράττει σταθερά τις τελευταίες δεκαετίες, από το 1940 και μετά. Πόσο τελικά απίθανο είναι για τη Τουρκία να εκτιμήσει ότι η σημερινή ευκαιρία, να βρει δηλαδή την Ελλάδα στα γόνατα, μπορεί να μην της ξαναδοθεί ποτέ στο ορατό μέλλον;
Προς το παρόν η Άγκυρα βρίσκεται στη φάση όπου επιδιώκει την επικράτηση στον πόλεμο χωρίς μάχη, ακολουθώντας κατά γράμμα τις διδαχές των μεγαλύτερων θεωρητικών του πολέμου.
Δυστυχώς, η νεοθωμανική Τουρκία έχει συμμάχους και στο εσωτερικό της χώρας μας, οι οποίοι δεν είναι άλλοι από τους αιώνιους αφελείς (;) που απεχθάνονται οτιδήποτε σχετίζεται με την έννοια του έθνους, και πιο συγκεκριμένα του Ελληνικού έθνους για τα άλλα έθνη δεν είμαστε τόσο σίγουροι, ενώ αναζητούν παντού «ελληνικά εγκλήματα» θωπεύοντας τα αυτιά της άλλης πλευράς.
Τα συγκεκριμένα δε άτομα παρουσιάζουν μια συμπεριφορά υποτελούς, ενώ δεν κρύβουν την ικανοποίησή τους όταν η άλλη πλευρά επικροτεί τη στάση τους. Ταυτοχρόνως δε διατείνονται ότι είναι και μεγάλοι μεταρρυθμιστές σε ένα σύνολο… αμύητων βαρβάρων που δεν έχουμε ακόμα δεχθεί την επιφοίτηση που έχουν οι ίδιοι…
Από τη πλευρά μας, και σε πείσμα όλων αυτών, θα παραμείνουμε πιστοί στις παραδόσεις και θα τιμούμε τη σημερινή μέρα, μέσω της μνημόνευσης της συνεισφοράς του Βυζαντίου στη διαδρομή του Δυτικού πολιτισμού, ευελπιστώντας ότι οι Έλληνες θα γράψουν πάλι Ιστορία όταν έρθει πάλι η ώρα. Και θα έρθει. Να είστε βέβαιοι γι’ αυτό…
Το ερώτημα για εμάς είναι ένα: To Βυζάντιο και η παράδοσή του έζησε στο συνειδητό και το υποσυνείδητο του έθνους μας λόγω ακριβώς του ΤΕΛΟΥΣ ΤΟΥ, το οποίο και επέτρεψε στους Έλληνες να ελπίζουν την Ανάσταση (O Βασιλέας «Μαρμάρωσε» / ο χρόνος σταμάτησε, ΔΕΝ πέθανε). Σήμερα, ενώ το υπάρχων «σύστημα» και «κράτος» κάνει τα τελευταία του βήματα, με την μορφή που το γνωρίζουμε, γεννάται το ερώτημα εάν έχουμε ηγέτες οι οποίοι θα έχουν την δύναμη να του δώσουν ένα τέτοιο τέλος ώστε το Έθνος να έχει την ψυχική δύναμη να φτιάξει μετά κάτι καινούργιο και να μη καταντήσει δούλος κανενός…
Τότε, ο ηγέτης ήταν ένας άνθρωπος του οποίου ο πατέρας ήταν Έλληνας (είτε αρέσει αυτό σε κάποιους είτε όχι) και η μητέρα ήταν από τη Σερβία… ήταν λοιπόν «Διγενής». Σήμερα, πολλοί από την ηγετική «κάστα» του συστήματός μας είναι «Διγενείς» και αυτοί… θα υπάρξει όμως κάποιος Παλαιολόγος;
Διαβάστε ακόμη: