Κ. Στεφανόπουλος: Ο πολιτικός που «ξέπλυνε» την κρατικήν αιδώ

Τώρα που οι εκδηλώσεις στην Μνήμην  του Πολιτικού Κωστή Στεφανόπουλου, έχουν περιορισθεί, σκόπιμον κρίνομεν  να αναφερθούμεν σε μία άλλην  πλευράν της δραστηριότητός του, η οποία είναι άγνωστη στο ευρύ κοινόν, πέραν των ενδιαφερομένων.  Αφορά την υπευθυνότητα που οφείλει να έχει κάθε Πολιτικός  και δη κάθε Υπουργός, να γνωρίζει τα θέματα και να έχει ιδίαν γνώση και όχι να αναμένει τις εισηγήσεις των Διευθυντών για να αποφανθεί ή να υπογράψει κάτι. Στον τομέα αυτόν ο Κ. Στεφανόπουλος είχε διαφοροποιηθεί  από τα καθεστωτικά δεδομένα.  Άκουγε τις εισηγήσεις των υπευθύνων στο Υπουργείον Εσωτερικών, το οποίον ανέλαβε μετά την εκδίωξη της δικτατορίας, αλλά αποφάσιζε μόνος του.  Την αλληλογραφίαν που του προσεκόμιζαν για υπογραφήν την μελετούσε και μετά υπέγραφε. Ποτέ «τυφλοίς όμμασι». Αν για κάποιες απαντήσεις είχε αμφιβολίες την έβαζε στην άκρην και δεν υπέγραφε, αλλά την μελετούσε κατ’ ιδίαν.

Για το θέμα της ευθυκρισίας του αναφέρομεν και το πιο κάτω συμβάν.

Οι μη γνωρίζοντες την πραγματικότητα νομοθέτες, είχαν ψηφίσει ότι οι Γραμματείς Κοινοτήτων των πλείστων Οργανισμών της Ελλάδος, θα εργάζονται, αλλά δεν θα αμείβονται αν δεν έχει χρήματα η Κοινότητα. ή θα αμείβονται  όταν το αποφασίσει το Κοινοτικόν Συμβούλιον. Θα λαμβάνουν δε 300 δραχμές τον μήνα, (αργότερα έγινε 1.000 δρχ) και αυτό το ποσόν δεν θα αυξάνεται ποτέ και ο υπάλληλος ΔΕΝ θα έχει εξέλιξη,   ούτε βαθμολογικήν ούτε μισθολογικήν. «Όπως μπαίνει στην υπηρεσία έτσι θα βγαίνει». Γυμνός και απροστάτευτος. Η περίπτωση αριθμούσε πολλές χιλιάδες υπαλλήλους, τους οποίους απαράδεκτοι Νόμοι και  πριν το Ν.Δ.1140/1972,που τους  χώρισε σε δύο κατηγορίες, ίσχυαν δυσμενώς. Στο Α΄ Μέρος του Ν.Δ. ήταν οι πλούσιες Κοινότητες και οι υπάλληλοι είχαν κανονικήν βαθμολογικήν  και  μισθολογικήν εξέλιξη, Στο Β΄ Μέρος ήταν οι φτωχές και άπορες που αναφέραμεν. Ελέγετο δε η περίπτωσή των «Αδιαβάθμιστοι  Κοινοτικοί Γραμματείς»!!!

Ο όρος αυτός αποτελούσε όνειδος για την Πολιτείαν. Νόμος εντροπή, ο οποίος καθήλωνε εργαζομένους, αλλά  και τους αφαιρούσε την  προσωπικότητά τους. Απόλυτη προσβολή της αξιοπρεπείας των ατόμων. Χιλιάδες υπάλληλοι με τεραστίαν  προσφοράν στην Πολιτείαν και όχι μόνον στην Κοινότητά  τους,  αφού ήταν υποχρεωμένοι να απαντούν στις ερωτήσεις όλων των Υπουργείων.

Το 1974 έγινε γνώστης της αισχράς περιπτώσεως των Αδιαβαθμίστων και από τον γράφοντα και από την Επιτροπήν Αγώνος για άρση του αδίκου, έδωσε μεγάλην προσοχήν στην περίπτωση, Αντελήφθη εξ υπαρχής ότι επρόκειτο για αδικίαν ολκής. Έδωσε εντολήν να καταρτισθεί σχετικόν Νομοσχέδιον νομίζοντας ότι θα ήτο κάτι εύκολον αφού ήτο αναγκαίον. Περιεπλάκη στις παγίδες των υπηρεσιών Υπουργείου. οι οποίοι δεν ήθελαν αυτήν την εξέλιξη!! Αν  είναι δυνατόν!  Και Βουλευτές αντιδρούσαν, χωρίς φυσικά να γνωρίζουν περί τίνος ακριβώς πρόκειται, αλλά είχαν ενημέρωση για να μη επέλθη αυτή η λύση. Μετά  δύο ετών  αγώνες ψηφίστηκε ο Νόμος 272/1976. Ιστορικός γιατί ήρε αδικίαν πολλών ετών σε χιλιάδες υπαλλήλους, τους οποίους απεκατέστησεν βαμθολογικώς και μισθολογικώς.

Πρόκειται εκτός των άλλων για μεγίστην κοινωνικήν προσφοράν, δοθέντος ότι έβγαλε από το οικονομικόν χάος χιλιάδες εντίμους υπαλλήλους θύματα των διαπλεκομένων συμφερόντων και υποχείρια εγωπαθών Κοινοταρχών και αγραμμάτων Συμβούλων, αλλά ξέπλυνε και Νομοθέτημα «αιδώς».

Μιχαήλ Στρατουδάκης